وقت گفتگو نبود ...

شب بود و تاريکی
ديوار بود و سنگينی
زردی بيمار گونه‌ای ، 
بر آينه‌ی زير بالش
           نقش بسته بود ...

تصوير خود سخن می‌گفت
وقت گفتگو نبود ...

آن شب
     پرنده بر درخت ،
             نخواند و رفت ...  
پدر بزرگ آمد تا بگشايد ،
                اما اين بار ،  
چيزی گشودنی نبود.


دستی از تخت آويزان شد.
قلبی به شماره افتاد. 
عبور کرد؛ 
سرد و سنگين ،
خاموش و پر غرور ...

فريادی طول جاده را پيمود ؛
"من خوشبخت شدم ،
                    خوشبخت ...." 
آنگاه مهربانانه پاهايش را ؛ 
به راه‌های ناپيموده ،
گرمی دستانش را،
به شور عشق‌های خاموش شده ،
تلاطم قلبش را ؛
به آّبی امواج ،
گيسوانش را ؛
به دخترکان دريا ،
و چشمان منتظرش را ؛
به مادران فردا سپرد ... 

و خود 
    بر بلند ترين  
            آشيانه‌ی عقاب
                     خانه گرفت ....