ستاره‌گان از گَله بودن سربازمی‌زنند

شعر در کوچه پس‌کوچه‌ها گم و
    نثر در میدان‌ها آغاز شد

نسرین‌ها به ریشه‌هایِ خویش پشت کرده
  مشت‌های‌شان را گره

دینِ “محمد” و “علی” را پذیرفته
  و شعار علیهِ انسان و عِلمِ نسترن‌ها دادند

کُشتنِ کلمات و مثله کردنِ سطور
  توسطِ داس و ستور باب شد

عبورِ تو به کجاست ای مست
  ای مستور؟
  چشم بگشا و چاقو را بر گردنِ شعر

چماق را بر سرِ نثر ببین!
  ببین که چه‌گونه نوکِ چوبِ چوپان

آدرس‌هایی اشتباهی را به گَله نشان داد
  ای داد ای بی‌داد

“محمد” و “علی” دو بالِ یک کرکس‌اند 

و نسرین و نسترن را ناکسان در بازارها
    به برده‌گی می‌فروشند

زنده‌گی پولی‌ست پاره و پیر و ستم‌گر 
که از دستی به دستی تا ابدالآباد بی‌هدف می‌رود 

کوچه‌ها و پس‌کوچه‌ها یک قدم از صف پیش می‌آیند
  اما صفر را می‌یابند

یک صفرِ سرد و بزرگ
  که حلقه‌ای‌ست خیانت‌گر به ازدواج‌ها

دیدی که چه‌گونه زوج‌ها را جاسوسِ یک‌دیگر کردند!؟
دیدی که چه‌گونه کاغذها آدرس‌ها را از خود راندند!؟

و چه‌گونه حافظه را ریشه‌کن کردند
  تا خاطراتْ درختی سترگ را به بار نیاورد!؟

حالا تو ای نادریا
  یا ای دریایِ بی جزر و مَد
  ای “محمد” 

ای صاحبِ داس و کرکس
  ما کسانِ تو را میلیون‌ها بار ضرب‌در صفر می‌کنیم

ضرب‌در صفرا
  ضرب‌در صحراهایِ بی‌سرو و بی‌افرا 

باشد که افرادی پدید آیند
  دستِ شعر و نثر را بگیرند 

خانه‌ها کوچه‌هایِ خود را بیابند
  هم ماهیان و هم امواج برهند از بند

و نردبان‌ها آن‌قدر از خود بالا روند و هر بار با دانشی نو
با عشقی که هرگز نخشکد و نشود درو 

که سرانجام دانه‌ها به سمتِ علوِ انسان برویند 

و گَله‌یِ ستاره‌گان نَه روز و نَه شب
    نَه در پیری و نَه در روزگارِ شباب

شبانی‌یِ هیچ ماه و مالک و ماری را نپذیرند