استبداد و تمرکز سیاسی خاورمیانه‌ای همراه با انحصارِ اقتصادی و مدنی است. در خاورمیانه، مثلث انحصار سیاست، اقتصاد و فرهنگ یک پیامد بسیار تعیین کننده در تداوم انحطاط، پوسیدگی، زنگ زدگی، انعطاف ناپذیری و سخت‌شدن دارد و آن، تقریباً تعطیلی اصل "رقابت" در عموم عرصه‌هاست.

تردیدی نیست روایتی از اصلاحات گرمای خود را از دست داده است، اما توجه به فرایندهای اجتماعی حاکی از آن است که اتفاقات دیگری هم جریان دارد. اتفاقاتی که حاصل‌اش «دمکراتیک‌سازی اصلاحات» است. «دمکراتیک‌سازی اصلاحات»، در مقابل «اصلاحات بوروکراتیک» قرار دارد.

یکی از وظایف گروه‌ها و کنشگران مخالف خارج کشور حساس کردن دولت‌های میزبان به نقض حقوق بشر در ایران و تشویق جامعه جهانی به رویارویی با سرکوب در ایران است. تمرکز مذاکرات کشورهای غربی با ایران بر ترفند هسته‌ای و سکوت در برابر نقض حقوق بشر ، بازی در زمین مقامات سرکوبگر است.

ما مسئولیم که بدون پیش‌داوری پرسش و اعتراض خود را به گوش جهان برسانیم و دادخواهی کنیم و البته سزاواریم که پاسخ بگیریم: علی علی‌نژاد و لیلا لطفی کجا هستند و اتهام آن‌ها و هادی لطفی چیست؟ اگر امروز دست‌کم از طرح این پرسش برنمی‌آییم، مسیر ساختن جامعهٔ دمکراتیک فردا، احتمالاً نیازمند بازبینی است.

«‏ما به یک اقتصاد سرمایه‌داری پویا احتیاج داریم که به همه باور موجه بدهد که می‌توانند در مزایای آن سهیم باشند. در عوض آنچه ما به طور ‏فزاینده می‌بینیم یک سرمایه‌داری رانتی ناپایدار، تضعیف رقابت، رشد نازل بهره‌وری، نابرابری زیاد و نه تصادفاً یک دموکراسی تخریب شده ‏است.»

ایدئولوژی غرب‌زدگی و غرب ستیزی که با سحر کلام برخی از نویسندگان و شعرا و تنی از روشنفکران، در ایران و دنیای اسلام پخش شده بود، در نهایت مورد استفاده اسلامیست‌های منطقه قرار گرفت و نشان داد که داستان بازگشت به خویشتن خویش ، به گفته ظریفی، جز بازگشت به "خیش" ‏چیز دیگری نبوده است!‏

ایران جنگ نمی‌خواهد. صلح رساترین صدای ایران است. رژیم ‏ایران دست از تنش و تحریک بردارد و دولت آقای ترامپ و نیز دولت ‏اسرائیل و دولت عربستان سعودی برای زدودن تنش و ستیز و جنگ ‏تلاش کنند. جان مردم ما را به خطر نیندازید. منطقه را به آتش نکشید! ‏جهان بیش از ظرفیت خود غرق خشونت شده است. اکنون لحظه‌ی ‏مهار این خشونت‌هاست نه افزودن بر آنها.

محدودیت آزادی‌های اجتماعی در ایران از آنجا که ناگزیر با مقاومت شهروندان مواجه می‌شود شعله مطالبات سیاسی را همواره فروزان نگه می‌دارد. امری که اگر چه مطلوب حکومت نیست ولی در سایه نگاه ایدئولوژیک و غیرواقعی به ویژگی‌های جامعه ایرانی در طول چهاردهه گذشته همچنان تداوم یافته است!

تاریخ چهل ساله حکومت دینی نشان می‌دهد که بسیاری از زنان آگاه سکولار و مذهبی کشور دوشادوش یکدیگر به پیکار علیه قوانین زن‌ستیز، تبعیض‌های قرون وسطایی و فرهنگ مرد سالار حاکم ادامه داده و نقش تعیین کننده‌ای در ساختن ایرانی آزاد، سکولار و دمکرات ایفا خواهند کرد.

خامنه‌ای به بسیاری از آنچه یک بازیگر حوزه عمومی می‌توانست تصورش را بکند، از ‏قدرت، ثروت و شهرت دست یافته است و اکنون در هشتاد سالگی، هدف اصلی او، نظیر ‏بقیه همگنانش، صدام، قذافی و حافظ اسد، جاودانه کردن نام و قدرت در خانواده خودش ‏است.

اگر آمریکا با نقشی که در کودتای ۲۸ مرداد داشت، دل ملّیون و نیروهای سیاسی ایران را آزرد، «ایرانی‌ها» با اشغال سفارت آمریکا و به اسارت گرفتن «دیپلمات‌ها» خاطر ملتی را آزردند.

ایرانیان که همواره از خود استعداد و نیروی زندگی ‏استثنایی نشان داده‌اند، با همه دشواریها و خطاها، حامل ژرف‌ترین سکولاریسم فکری و آگاهی سیاسی در سراسر منطقه‌اند. همین عامل نقش تعیین‌کننده خود را دیر یا زود بر صحنه سیاسی ایران حک خواهد کرد.

فقدان یک آلترناتیو یکپارچه ملی و سکولار دمکرات در کنار سرکوب‌های بی‌سابقه، سبب سکوت نسبی و انفعال جامعه مدنی شده است. اتحاد نیروهای اپوزیسیون مستقل امید بخش اقشار و طبقات ناراضی داخل کشور خواهد بود و زمینه عبور از نظام جهل و تبعیض را فراهم خواهد ساخت.

مذاکراتِ یک کشور وقتی به جایی می‌رسد که جهت‌گیری‌های سیاستِ خارجی آن، ریشه در توافق‌ها و تشکل‌های اجتماعی داشته باشد. به عنوان مثال، آلمان و فرانسه در جنگِ آمریکا علیهِ صدام مشارکت نداشتند. این تصمیم صدر اعظم آلمان یا رئیس جمهور فرانسه نبود بلکه احزاب و افکارِ عمومی آن‌ها موافق نبودند.