افشاگری و محکوم کردن خشونت‌های اسرائیل در سطح جهانی باید ادامه یابد ولی جنبش آزادیبخش فلسطینی‌ها بیشتر از هرچیز به برخورد انتقاد آمیز به استراتژی مبارزاتی خودشان نیازمند است. استراتژی این مبارزه در درجه اول باید بدنبال جلب افکار عمومی جهانیان باشد، چه در این جنگ نا‌برابر پشتیبانی افکارعمومی جهان از ایشان بیش از هر اقدامی شرایط کمکهای وسیع بین المللی را برایشان فراهم می‌سازد.

اسرائیل باید به اشغال فلسطین پایان بخشد، به حقوق فلسطینی‌ها احترام بگذارد و به آن‌ها حق بازگشت به زادگاه‌شان را واگذار کند. فراموش می‌شود که همه این خواست‌ها را می‌توان در قطع‍نامه‌های سازمان ملل نیز خواند. این فراموشکاران در «حزب چپ» نیز هستند. پدیده‌ای که برای من اسرائیلی و یهودی شرم‌آور است.

در جریان هر یک از این عملیات نظامی سیاستمداران مرتجع و مفسرین سیاسی به ما توضیح می‌دهند که دوران دوستی پایان گرفته و بایستی برای همیشه به این قائله پایان داد. و موقعی که آدم قیافه‌ی آنها را روی صفحه‌ی تلویزیون مشاهده می‌کند از خودش می‌پرسد: منظورشان پایان دادن کدام قائله است؟ چون اگر رزمندگان حماس یکی پس از دیگری کشته شوند، بازهم کسی واقعا باور نمی‌کند آرزوی فلسطینی‌ها برای دستیابی به رسمیت شناختن کشور فلسطین برباد خواهد رفت.

محیط کسب‌وکار دارد. نکته قابل‌توجه این است که رتبه ایران در محیط جهانی در دوران اصلاحات میان ۱۱۰ تا ۱۲۰ بود؛ در دوران احمدی‌نژاد از ۱۲۰ به ۱۴۰ رسید و در ‌سال گذشته به ۱۵۲ رسیده است. بدین معنی که رتبه ما در جهان درحال پس‌رفت است. نکته‌ حایز اهمیت این‌که نظام حقوقی ما نسبت به نظام اقتصادی ما حدود ۴۰‌سال عقب است.

واقعیتی انکارناپذیر است که به آسانی نمی‌شود بافت بغرنج و تو بر توی فرهنگ و سامانه‌های ذهنی تصوف اسلامی را کاوید و به قضاوت نهایی در باره آن‌ها رسید. چه بسا همین دشواری و پیچیدگی، یکی از دلایل کم توجهی برخی از روشنفکران عصر مشروطه نسبت به واکاوایِ نفس‌گیر متن این آموزه‌ها، بوده است. چنین فرضیه‌ای اگر به واقعیت نزدیک باشد پس شاید مواجههٔ سهل و کم دردسری که بعضی از مدرنیست‌های ایرانی در پیش گرفتند (انکار دفعتی کلیت این تجربه‌های دینی- عرفانی) تا حدودی قابل درک شود.

ایکاش / فروزش خیال را / هیچ یقینی / به اسارت نمی‌کشاند / و آسمان پروازش / بیدریغ و زنده / و سرشار ز پرواز نغمه‌ها بود /...

«به خاطر می‌آورم خبرنگاران نسل ما نشستن در پشت میز را تنها هنگام بیماری تجربه می‌کردند و هر روز در بطن جامعه بودند تا حرف‌های متنوع به مخاطبان خود بدهند اما خبرنگاران نسل تازه در دنیای وب به دنبال کشف خبر هستند تا لقمه مشترک به مخاطب تعارف کنند. در چنین جامعه‌یی مطبوعاتی که خبرنگاران آن چله‌نشین رایانه‌ها شده و از تحریریه تکان نمی‌خورند، شکست روزنامه‌ها قطعی است.»

 سه تصویر از زنان در قاب حضور داعش

 پیش فرض های نادرست، مبنای طرح افزایش جمعیت در مجلس

 تفکیک جنسیتی در شهرداری: رفاه حال زنان یا حذف آنان / آزاده دواچی

 تجربه های زنانه (12): رو کم‌کنی در مدرسه

 خشونت جنسی و شکاف در تعاریف

 ائتلاف زنان منطقه، راهی برای مقابله با گفتمان خشونت سپاه داعش

 آیا جغرافیای فمینیستی بدون جنسیت امکان پذیر است؟

 بیانیه گروه های زنان و فعالان جامعه مدنی: افزایش جمعیت با «مجازات» محقق نمی شود