بطور مشخص باید بدنبال بدیلی بود که برگرفته از هیچ یک از نیروهای موجود نباشد، لیکن همگان برسر آن توافق داشته باشند؛ بدیلی که سمبل مقاومت و مبارزه علیه نظام بوده و بتواند جنبش دگرگونی‌طلب ما را نمایندگی نماید.

شعار «اصلاح اصلاحات» که زمانی از سوی برخی از اصلاح‌طلبان پیشرو مطرح شده بود، بسیار بعید است که بتواند این دوستان را از این بحران نجات بدهد. بحران آنها زیر مجموعه بحران فروپاشی جمهوری اسلامی است و اصلاح‌طلبان اگر نخواهند همراه ج.ا. زیر آوار بمانند، به «انقلاب در اصلاحات» احتیاج دارند.

راهبردهای سیاسی مبتنی بر یاس و ترس همواره دو ابزار بسیار مهم در دست حکومت‌های غیر دمکراتیک بوده‌اند؛ حکومت‌هایی که سیاست و برنامه رواج یاس و تردید نسبت به آینده را دنبال می‌کنند، هیچگاه از پاشیدن بذر ترس نسبت به دشمنان خیالی و بیم از آینده نامعلوم نیز غافل نیستند.

«برای اینکه ایران سوریه نشود، جمهوری اسلامی باید هرچه سریعتر دموکراتیک شود. حقوق و آزادی مخالفان خود را به‌رسمیت بشناسد و با بازکردن راه گفت‌وگو به‌ویژه در صداوسیما و نیز دادن نوید برگزاری انتخابات آزاد و عادلانه به‌سوی فضای باز سیاسی و جلب مشارکت همه‌ی ایرانیان حرکت کند و با تعامل با جهان تحریم‌ها و تهدیدهای ترامپ و تلاش ترامپیست‌های وطنی را بی‌اثر سازد.»

خصلت، شخصیت و رفتار و گفتارهای آقای خامنه‌ای متاسفانه جایی برای خوش بین بودن به این که ایشان به اشتباهات خود پی ببرد و تغییر سیاست دهد، نمی‌گذارد. همراهان و بله قربان گوهای ایشان هم شخصیت و شهامتی ندارند، که از راه‌های قانونی مثلا در مجلس خبرگان آقای خامنه‌ای را از رهبری بر کنار کنند.

مخالفت حکومت ما با علوم انسانی، مخالفت فرمان علیه فهم است. علوم انسانی ریشه در افکار و آراء دورۀ روشنگری دارد. بنیانگزاران روشنگری فرمان‌های کلیسا را نقد عقلانی و اخلاقی کردند. این نقدها زمینه را برای پیدایش دانش‌هائی چون جامعه‌شناسی، علوم سیاسی و تاریخ و… آماده کرد.

با بدتر شدن وضع اقتصادی مردم و خصوصا اقشار کم‌درآمد خرید لوازم آموزشی برای بخشی از فرزندان ملت دشوارتر از گذشته شده است. جامعه مدنی به همان‌گونه که در زلزله کرمانشاه خوش درخشید و به کمک مردم زلزله‌زده شتافت اکنون نیز می‌تواند نقش بازی کند.