زنگِ خطرِ نابودی آب‌های زیرزمینی در ایران

نوشته: شاهرخ بهزادی

نتایجِ یک پژوهشِ تازه در آلمان که در مجله معتبر پیشرفت‌های علوم (Science Advances) منتشر شده، نشان می‌دهد که بخش‌های گسترده‌ای از سرزمین ایران به دلیلِ کاهشِ شدیدِ سفره‌های آب زیرزمینی دچار فرونشست بحرانی زمین شده است. این پژوهش نشان می‌دهد بعضی از سفره‌های آبِ زیرزمینی در ایران در معرض نابودی کامل قرار دارند و احتمال احیای آنها بسیار دشوار و تقریباً ناممکن است. تاثیراتِ تخریبی این پدیده که نتیجه ناکارآمدی مدیریتِ کلانِ منابعِ آب کشور است، برای بسیاری از مناطقِ پرجمعیت کشور از جمله تهران و همچنین زیرساخت‌های کلیدی کشور، مانند فرودگاه‌ها و راه‌آهن‌ها فاجعه بار خواهد بود. میلیون‌ها نفر آواره و بی خانه خواهند شد. اثر تخریبی این پدیده را می‌توان با یک بمب اتمی مقایسه کرد که می‌تواند بخش‌های وسیعی از سرزمین ایران را نابود کرده و آن را خالی از سکنه کند.

این بررسی علمی که توسط دو پژوهشگر ایرانی، محمود حق‌شناس حقیقی از دانشگاه «لایبنیتسِ‌هانوفر» و مهدی معتق، از مرکز تحقیقات علوم زمین آلمان انجام شده، موارد نگران ‌کننده‌ای از فرونشستِ زمین با روند سالانه بیش از ۳۵ سانتی‌متر را گزارش می‌دهد.  این دو پژوهشگر با استفاده از پردازش حدود شش هزار تصویر ماهواره اروپایی «سنتیل ۱» بین سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۰ به این نتایج دست یافته‌اند.

نویسندگان این مقاله علمی از مشاهدات ماهواره‌ای استفاده کرده و توانسته‌اند برای اولین بار نقشه جامعی از فرونشست زمین در این ابعاد را برای ایران تهیه کنند. مقایسه این نقشه فرونشست با اطلاعات قابل دسترس زمین شناسی و ژئوفیزیک، پژوهشگران این مقاله را به این نتیجه رسانیده که بسیاری از استان‌های ایران در قسمت‌های توسعه یافته با خطر شدید فرونشست و آسیب جبران ناپذیر به مخازن آب زیرزمینی خود مواجه هستند.

مشاهدات آنان نشان می‌دهد که  بخش وسیعی از قلمرو ایران در حدود ٣ هزار کیلومتر مربع در حال فرو نشستن است. در برخی مناطقِ کشور، فرونشستن بیش از ۱۰ سانتی متر در سال و در جاهایی نیز فرونشستن خاک از ۳۵ سانتی متر در سال فراتر می‌رود.

مهدی معتق، استاد مرکز تحقیقات علوم زمین آلمان می‌گوید که استان کرمان از جمله مناطقی در ایران است که نرخ فرونشست وحشتناکی را تجربه می‌کند: «منطقه رفسنجان در استان کرمان یکی از مراکز تولید پسته ایران است و در آنجا موارد نگران ‌کننده‌ای از فرونشست با نرخ‌های بیش از ۳۵ سانتی ‌متر در سال را اندازه‌ گیری کرده‌ایم. متأسفانه وضعیت در استان‌هایی مانند تهران و خراسان رضوی و فارس و حتی گلستان هم بسیار ناامید کننده است. در بررسی‌های خود ما حتا در کمال تعجب شاهدِ فرونشست زمین در استان پر بارش مازندران با نرخ بارش معادل ۴ سانتی متر در سال بوده ایم.» او می‌گوید  تنها استانی در ایران که تا کنون از خطر فرونشست زمین در امان مانده، استان گیلان است.

دلایل مختلفی به طور کلی می‌توانند پدیده فرو نشستن زمین را در وسعتی که  این پدیده در ایران اتفاق افتاده، توجیه کنند. برخی از این دلایل منشا زمین شناسی دارند، به ویژه با انقباض پوسته زمین، وجود گسل‌ها یا انحلال سنگ آهک در زیر زمین مرتبط هستند. اما  بسیاری به فعالیت‌های انسانی، مانندِ حفاری هیدروکربنی و یا بهره ‌برداری غیر متعارف از سفره‌های زیرزمینی آب مرتبط هستند. به ‌نظراین پژوهشگران، عوامل مختلفی موجب ایجاد این بحران در ایران شده اند: گسترش کشاورزی غیر پایدار در مناطق خشک و نیمه خشک، رشد جمعیت و گسترش صنعت از عوامل اصلی این بحران هستند. مهدی معتق می‌گوید: متأسفانه، استخراج بی‌رویه و بدون برنامه آب‌های زیرزمینی طی دهه‌های گذشته به امری رایج در ایران تبدیل شده است.

مهدی معتق در جمع بندی خود با قاطعیت می‌گوید: «این برداشتِ غیر متعارفِ آب[برای مصارف کشاورزی] است که این بحران  را در ایران توضیح می‌دهد. او می‌گوید که «داده‌های ماهواره‌ای را با نقشه‌های کشور (زمین شناسی خاک، موقعیت آب‌های زیرزمینی) ارجاع دادیم. یک تجزیه و تحلیل جغرافیایی ارتباطِ بسیار واضح و مستقیمی را بین فرونشستن زمین از یک طرف و کاهش سفره‌های زیرزمینی آب و آبیاری کشاورزی از طرف دیگر نشان می‌دهد. همچنین اندازه‌ گیری‌های انجام‌شده توسط ماهواره «گریسِ» آژانس‌های فضایی آمریکا و آلمان، که تغییرات محلی در گرانش زمین را دنبال می‌کند، نشان می‌دهد که  این بحران موجب تخلیه سفره‌های زیرزمینی آب در ایران شده است.

مطالعه آنان نشان می‌دهد که یک بحران جدی در خصوصِ آب‌های زیرزمینی در ایران و جود دارد که در این کشور با جمعیتی نزدیک به ۹۰ میلیون نفر طی سال‌ها  افزایش یافته است. ترکیب داده‌های ماهواره‌ای که با روش تداخل سنجی ماهواره‌ای اینسار (InSAR) به دست آمده‌اند با سایر مشاهدات زمین شناسی و هیدرولوژی، این پژوهشگران را به این نتیجه رسانیده است که ایران بطور متوسط و در خوشبینانه‌ترین حالت،[ طی پنج دهه گذشته حداقل به طور متوسط] سالیانه حدود ۱/۷ میلیارد متر مکعب از ذخایر آب زیر زمینی[تجدید ناپذیر] خود را از دست داده است. این مقدار، تقریباً حدود ۷۷ درصد کل آب مصرفی سالیانه کشور سوئیس است که در آنجا از منابع تجدید پذیر و  در ایران از منابع زیر زمینی آب تجدید ناپذیر سالیانه برداشت می‌شود. کاهش ذخایر آب زیر زمینی تجدید ناپذیرِ کشور یا همان آب‌های فسیلی، چالش مهمی را برای تعادل زیست-محیطی و اقلیمی  سرزمین ایران ایجاد می‌کند، زیرا ذخیره چنین حجمی از آب‌های زیرزمینی نتیجه فرآیندهای طبیعی بسیار پیچیده‌ای است که صدها یا بلکه هزاران سال  زمان لازم دارد.

به نظرآنان، هیج تردیدی وجود ندارد که فرونشستن زمین به این شکلی که در ایران رخ داده، یکی ازنشانه‌های نابودی منابع آب زیرزمینی است که در سراسر کشور رخ می‌دهد. بر اساس این بررسی، در استان‌هایی مانند تهران، اصفهان، کرمان و خراسان رضوی، بیش از یک چهارم جمعیت  کشور در مناطقی زندگی می‌کنند که با خطر فرونشست زمین روبه‌رو است. حتی فرودگاه‌های بین‌المللی تهران، ارومیه، اصفهان و فرودگاه‌های کوچکتر مانند: شاهرود، گرگان و کرمان در معرض خطر فرونشست زمین قرار دارد. به گفته حق شناس حقیقی، نرخ‌های فرونشست زمین در استان‌هایی مانند کرمان، تهران، فارس و خراسان رضوی جزو بالاترین نرخ‌های ثبت شده در جهان هستند.

کاوه مدنی[۱]، مدیر مؤسسه آب، محیط زیست و سلامت در دانشگاه سازمان ملل متحد (ریچموند هیل، کانادا)، می‌گوید که « تمام زیرساخت‌های ایران تحت تأثیر این پدیده قرار گرفته است: شبکه‌های حمل و نقل گاز، نفت، برق، راه آهن و بزرگراه و ... همه آنها برای کشور حیاتی هستند، اما بسیاری از آنها در معرض خطر فرونشستن قرار دارند. همچنین خانه‌ها و ساختمان‌هایی که مردم در آن زندگی می‌کنند، ممکن است فرو بریزند.»

او همچنین می‌گوید «بررسی‌های انجام شده در این هفته نشان می‌دهد که ٨ فرودگاه از ۶۱ فرودگاه اصلی ایران، از جمله فرودگاه بین المللی تهران با ٨ میلیون مسافر در سال در مناطقی قرار دارند که زمین فرو خواهد نشست. به همین ترتیب، این پدیده همچنین به ۵۴ ایستگاه راهِ آهنِ کشور از مجموع ۳١۰ ایستگاه در کشور و ۲۵ ایستگاه مترو از ۲۱۵ ایستگاه مترو در کشور و همچنین بسیاری از مکان‌های باستانی یا گردشگری، خصوصاً در اصفهان مربوط می‌شود. او می‌گوید که  بیش از ۱۴ میلیون ایرانی در مناطقی زندگی می‌کنند که خطر فرونشستن خاک، زندگی آنها را تهدید می‌کند.

حدود سه سال پیش سه پژوهش‌گر دیگر ایرانی ساکن آمریکای شمالی در مقاله‌ای تحقیقی در مجله معتبر علمی «نیچر Nature »،  در باره  شرایط نگران کننده منابع آب زیرزمینی ایران هشدار داده بودند.

سمانه اشرف و علی ناظمی از دانشگاه «کنکوردیای مونترآل» در کانادا و امیر آقاکوچک از دانشگاه کالیفرنیا در «ارواین» در مقاله‌ای که در آوریل سال ۲۰۲۱ در نشریه «گزارش‌های علمی» از نشریات گروه نیچر  Nature منتشر شد، وضعیت سفره‌های آب زیرزمینی ایران را در یک مقطع ۱۴ ساله از ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۵ بررسی کرده‌اند. نتیجه این بررسی نشان می‌دهد که خشک‌سالی ناشی از فعالیت انسانی عامل اصلی تخلیه سفره‌های آب زیرزمینی در ایران است. بر اساس برآورد این سه پژوهشگر، آبِ آبخوان‌ها در مقطعی ۱۴ ساله حدود ۷۴ میلیارد متر مکعب کاهش یافته است. همچنین، اضافه برداشتِ آب در ۷۷ درصدِ مساحت ایران به فرونشست بیشتر زمین و شوری خاک انجامیده است. پژوهش و بررسی آمار و ارقام نشان می‌دهد که در این مقطع زمانی، متوسط اضافه برداشت از آبخوان‌های کشور در حدود ۵‚۲۵ میلیارد متر مکعب در سال بوده است.

نویسندگان این مقاله علمی معتقدند که ادامه مدیریت ناپایدار آب‌های زیرزمینی می‌تواند به اثرات برگشت‌ناپذیری بر روی محیط زیست و اراضی ایران منتهی شود و امنیتِ آب، غذا و امنیت اقتصادی-اجتماعی کشور را مورد تهدید قرار دهد.

ذخایر آب زیر زمینی کشور چقدر است؟

محمدرضا محموديان ‌بيدگلی، که دانش آموخته دکترای مهندسی محيط زيست  و  ده‌ها سال کار عملی در حوزه آب و محيط ‌زيست ايران دارد در یک بررسی کارشناسی که  در آوریل  سال ۲۰۲۳  در نشریه اعتماد نوشت:« ذخاير ارزشمند آب‌های زيرزمينی يکی از اصلی‌ترين و مهم‌ترين منابع آبی کشور است که در صورت اعمال مديريت صحيح می‌تواند نقش موثری در شکوفايی اقتصاد کشور و رفاه جامعه داشته باشد. اين ذخاير به دو بخش تجديدپذير و تجديدناپذير تقسيم می‌شود.»

ذخایر آب زیر زمینی تجديدپذير (ديناميک) کشور

این بخش، آن مقدار آبی است که هر سال بر اثر نفوذ بارش به آبخوان اضافه می‌شود و ميزان تغذيه اين بخش در سال‌های معمولی رقمی حدود ۳۵ تا ۴۰ ميليارد مترمکعب است ولی با توجه به پيامد تغيير الگوی بارش ناشی از روندِ تغيير اقليم، رخداد خشکسالی‌های پی در پی، نبود برفِ ماندگار، وقوع سيلاب‌هاِی مخرب، کاهش تغذيه طبيعی در آينده نزديک دور از انتظار نيست.

ذخایر آب زیر زمینی تجديد ناپذير (استاتيک) کشور

بخش تجديدناپذير (استاتيک)، آبی است که طی ميليون‌ها سال[ به نظر برخی از کارشناسان طی هزاران تا میلیون‌ها سال] در سفره‌های آب زیر زمینی انباشته شده است. حجم آب بخش تجديدناپذير آبخوان‌های کشور بر اساس برآوردهای کارشناسی حدود ۵۰۰ ميليارد مترمکعب است. بديهی است که در هر جامعه‌ای، اگر حجم برداشت سالانه از آبخوان، بيشتر از حجم  آب‌های زیرزمینی تجديدپذيرِ سالانه باشد، آن جامعه با پيامدهای جبران‌ناپذير اقتصادی، اجتماعی و زيست محيطی روبه‌رو می‌شود.

بیش از یک سوم ذخایر آب زیر زمینی تجديد ناپذير (استاتيک) کشور مصرف شده است

محمد رضا محموديان ‌بيدگلی می‌گوید که «حجم برداشت از ذخاير استاتيک آبخوان‌های کشور تا کنون به بيش از ۱۶۰ ميليارد مترمکعب رسيده است.»

وی در ادامه می‌گوید «حوزه بهره‌برداری از منابع آب زيرزمينی کشور تا قبل از دهه ۱۳۲۰ متکی به سامانه‌های بومی قنوات و چشمه‌‌سار‌ها بود. از دهه ۱۳۲۰ به بعد حفر چاه در کشور آغاز شد. به‌طوري‌ که تا دهه ۱۳۵۰ تعداد چاه‌های عميق و نيمه عميق به ۴۷ هزار حلقه با برداشت کمی بيشتر از ۴ ميليارد مترمکعب در سال بود که با تخليه قنوات و چشمه‌سار‌ها حجم برداشت کمتر از ذخاير ديناميک بود و آبخوان‌های کشور با افت سطح آب روبه‌رو نبوده‌اند.

اما از دهه ۱۳۵۰ به بعد با اتخاذ مديريت [ ناکارآمدِ] عرضه آب، تعداد حفر چاه‌ها بی رويه افزايش يافت به‌طوری که در حال حاضر بيشتر از ۸۸۵ هزار و ۳۰۰ حلقه چاه عميق و نيمه عميق حفر شده که هر سال با توجه به افت سطح آب، نسبت به کف‌شکنی يا جابه‌جايی چاه‌ها اقدام می‌شود. طی دو دهه اخير حدود ۲۷ درصد چاه‌ها دچار کف‌شکنی شده و جابه‌جا شده‌اند و سالانه حدود ۱۶۰ کيلومتر مجوز کف‌شکنی و ۸۲۰ کيلومتر مجوز جهت جابه‌جايی چاه‌ها در کشور صادر می‌شود. بيشترين تعداد جابه‌جايی و کف‌شکني چاه‌ها در استان‌های فارس، اصفهان، کرمان و خراسان رضوی است.

بر اساس آخرين داده‌های منتشر شده در شرايط فعلی سالانه ۶‚۵۵ ميليارد مترمکعب از آبخوان‌های کشور تخليه می‌شود که سهم برداشت چاه‌ها نزديک به ۵‚ ۴١ مترمکعب است.  از سوی دیگر، ميزان برداشت آب بيشتر از ميزان صدور پروانه صادره بوده و مقدار برداشت غيرمجاز بيش از ۵۰ درصد حجم پروانه‌های صادر شده است. بيشترين سهم در اضافه برداشت را استان‌های کرمان، فارس، خراسان جنوبی و تهران دارند که ميزان آن حدود ۴۴ درصد بيشتر از حجم پروانه‌های صادر شده در اين استان‌هاست.

مهدی زارع زمین شناس و زلزله‌شناس معروف ایرانی و استاد پژوهشکده زلزله‌شناسی ایران در مقاله‌ای در اسفند ماه گذشته در شبکه شرق اطلاعات جالبی در باره میزان مصرف ذخیره آب زیر زمینی کشور ارائه می‌دهد.  به گفته او: «تغذیه از محل آب‌های زیرزمینی ایران در حدود ۴۵ تا ۵۰ میلیارد مترمکعب در سال برآورد می‌شود که ۲۶ درصد این تغذیه از چشمه‌ها و قنات‌ها و ۷۴ درصد از چاه‌ها تأمین می‌شود. شرکت مدیریت منابع آب ایران اولین بار در سال ١٣۴۴ برداشت آب‌های زیرزمینی تجدیدناپذیر را حدود ۶۶ میلیون مترمکعب گزارش کرد.

یک تخمین، کاهش تجمعی ذخیره آب‌های زیرزمینی فسیلی ایران از سال ١۳۶۰ تا ۱۴۰۲ را به حدود ۱۵۶ میلیارد مترمکعب و تخمین دیگر این کاهش تجمعی از ١٣۴۴ تا ۱۴۰۲ را حدود ١٨۶ میلیارد مترمکعب گزارش می‌دهد. در مرداد ماه سال ۱۴۰۰، سرانه آب در ایران حدود هزار و ۵۰۰ مترمکعب بوده است که کمتر از هفت هزار مترمکعب سرانه موجود در سال ۱۳۳۵ بوده است. بر اساس یک مطالعه کارشناسی، در سال ۱۳۹۳، تعداد ۲۷۷ دشت از ۶۰۹ دشت موجود در ایران به دلیل کاهش سطح آب‌های زیرزمینی در وضعیت بحرانی قرار گرفته‌اند. در سال ۱۴۰۲ تعداد دشت‌های بحرانی ۴۲۲ دشت گزارش شده است.

آب‌های زیرزمینی ایران بین سال‌های ١۳٨۱ تا ۱۴۰۲ حدود ۱۱۰ کیلومترمکعب ( هر کیلومتر مکعب یک میلیارد مترمکعب است) کاهش یافته است. این مقدار کاهش نشان می‌دهد که حدود ۶۰ درصد ازِ کل برداشت آب‌های زیرزمینی تجدید‌ناپذیر ایران در ۵٨ سال گذشته فقط در ۲۲ سال اخیر اتفاق افتاده است. برداشت گسترده آب‌های زیرزمینی کشور باعث کاهش متوسط خالص سالانه حدود ۴‚۵ میلیارد مترمکعب از آب‌های زیرزمینی تجدیدناپذیر [ طی ۲۲ سال گذشته] شده است.

تا ۲۰ سال آینده ذخایر آب‌های زیرزمینی تجدید ناپذیرکشور به پایان می‌رسد

دو پژوهشگر ایرانی مقیم آلمان اعلام می‌کنند که ایران نیازمند انجام اقدامات فوری و اجرای یک سیاست یکپارچه برای مدیریت و نگهداری هر چه بهتر آب‌های زیرزمینی موجود است. به گفته مهدی معتق، مسائل مربوط به آب‌های زیرزمینی ایران متأسفانه طی دهه‌های گذشته بسیار نادیده گرفته شده و عمده سیاست‌ها در دولت‌های گذشته، فقط معطوف به گسترش آب‌های سطحی و سدسازی شده که خود اینها افزون بر ایجاد معضلاتِ محیط زیستی، در مواقع خشکسالی، فشار روی منابع آب زیرزمینی را افزایش داده‌اند. سیاست حفظ آب‌های زیرزمینی متأسفانه هیچ‌گاه در اولویت دولت‌های جمهوری اسلامی نبوده و این رویکرد، صدمات جبران ناپذیری به منابع ارزشمند آبی کشور زده است. حفظِ توسعه پایدار آب در ایران نیازمند یک تغییر نگرش اساسی و بنیادی در اجرای سیاست‌ها برای مقابله با بحران اسفناک و فراموش شده آب زیرزمینی  در ایران است.

آینده منابع آبی در ایران بسیار تاریک تر از گذشته به نظر می‌رسد زیرا نباید فراموش کرد که این کشور نیمه خشک و بیابانی ضمناً در حال تجربه گرمایش جهانی کره زمین است. تجربه‌ای که با کاهش بارندگی و توزیع آن در زمان و مکان در حال تغییر است، تجربه‌ای که با کمبود پوشش برفی در مناطق کوهستانی- یک مخزن گرانبها – همراه است. و این در حالی است که افزایش گرما باعث تشنه شدن بیشتر پوشش گیاهی کشورمی شود. کاوه مدنی تاکید می‌کند: «مراقب باشید که کمبود آب در ایران به یک معضل اقلیمی تبدیل نشود. نباید به خانه‌ای که در حال سوختن است، سوخت اضافی تزریق کرد!»

برای تغییر اوضاع چه باید کرد؟

کاوه مدنی می‌گوید: «ایران با حفظ الگوی کشاورزی خود تلاش می‌کند که سطح اشتغال جمعیت در بخش کشاورزی و امنیت غذایی کشور را تضمین کند. این سیاست با گسترش بحرانِ آب در ایران همراه است. برای عبور از این بحران، ایران باید مانند بسیاری از کشورهای دیگر، شیوه توسعه اقتصادی خود را اصلاح کند، اقتصاد خود را متنوع کرده، صنعت و خصوصاً بخش خدمات را توسعه دهد. اما تا زمانی که رژیم حاکم بر ایران نتواند با سایر کشورهای جهان روابط حسنه برقرار کند و در حالی که  اقتصاد کشور در معرض تحریم‌های گسترده آمریکا و غرب قرار دارد و رژیم حاکم  برای بقای خود رویکرد اقتصاد مقاومتی را برگزیده است چنین سیاستی امکان پذیر نیست. رویکردی که رژیم جمهوری اسلامی برگریده است، به ویژه از نظر مصرفِ منابع طبیعی بسیار حریص است. نه تنها منابع آب، بلکه هوا،  جنگل‌ها، مواد معدنی و ... همگی در معرض نابودی و بحران قرار خواهند گرفت.»

به گفته آقای مدنی، «در یک منطقه پرتراکم شهری،  فرو نشستن و حرکت زمین حتا به اندازه چند میلی متر می‌تواند عواقب  بسیار خطرناکی داشته باشد.»

محمدرضا محموديان‌ بيدگلی می‌گوید: «نبود اصول حکمرانی منسجم و عدم اعمالِ مديريت صحيح و اصولی بر منابع آب نشان می‌دهد که متوليان امورِ آبِ کشور تاکنون قادر نبوده‌اند نه تنها تهديدهای ناشی از پيامدِ روند تغييرات اقليمی را به فرصت تبديل کرده و برای مبارزه  با کم آبی فرهنگ سازگاری کنند، بلکه با اتخاذ سياست‌های نادرست (از جمله، تاکید بر مديريتِ عرضه به جای مديريتِ تقاضا)، در طول زمان مشکلات آبی و تنش‌های اجتماعی زياد را به کشور وارد کرده‌اند. به‌طوری که ادامه این سیاست باعث شده که بار اصلی جبران کمبود آب بر منابع آب‌های زيرزمينی تحميل شود. اصرار بر این سیاست نادرست موجب شده که به نحو روزافزون سطح آب‌های زيرزمينی کشور کاهش یابد و ایران را به جايی برساند که حجم برداشت از ذخاير استاتيک آبخوان‌های آن تا کنون به بيش از ۱۶۰ ميليارد مترمکعب رسيده است. اين شيوه مديريت بر منابع آب کشور موجب شده از تعداد ۶۰۹ آبخوان کشور، تاکنون متجاوز از ۴۲۰ آبخوان ممنوعه و یا ممنوعه بحرانی اعلام شود. بديهی است که تداوم اين روند، نفسِ آتشين اژدهای سرکشِ بی آبی را بر نسل فعلی و نسل‌های آتی کشور تحميل خواهد کرد. اولين گام در جهت مقابله با اين پديده که وقوع آن در آينده خيلی نزديک دور از انتظار نيست، اصلاح حکمرانی آبی کشور و تمرکز بر مديريت تقاضا به جای مديريتِ عرضه است..»

————————-
[۱] کاوه مدنی، پژوهشگر و فعال محیط زیستی ایرانی و معاون پیشین سازمان حفاظت محیط زیست ایران بوده است. کاوه مدنی در طول خدمت خود در سازمان حفاظت محیط زیست ایران همواره از نقض حریم خصوصی خود، نبود امکان فعالیت در ایران و بازجویی‌های بسیار ابراز ناراحتی می‌کرد. او در بهمن ماه سال ۱۳۹۶ در جریان بازداشت فعالان محیط زیست متهم جاسوسی بازداشت شد. کاوه مدنی در هنگام یک سفر دیپلماتیک به خارج از کشور، دیگر به ایران بازنگشت و در فروردین ماه ۹۷ از سمت معاونت سازمان حفاظت محیط زیست استعفا داد.
وی به مدت یک سال نائب‌رئیس مجمع محیط زیست سازمان ملل متحد بوده‌است. وی همچنین پیش تر استاد مرکز سیاست محیط زیست امپریال کالج لندن بوده  است. وی از اوت ۲۰۲۲ به‌عنوان رئیس مؤسسه آب، محیط زیست، و بهداشت دانشگاه سازمان ملل منصوب شد.
کاوه مدنی در جوامع علمی بین‌المللی به سبب «کمک بنیادی در تلفیق نظریه بازی‌ها و تحلیل تصمیم‌گیری با مدل‌های مدیریت منابع آب» مطرح است.
کاوه مدنی در سال ۲۰۱۲ توسط انجمن مهندسان عمران آمریکا برای «دستاوردهای حرفه‌ای و فردی که نشان‌دهنده آینده با اهمیت و بشر دوستانه مهندسی عمران است»، به عنوان یکی از ۱۰ چهره جدید و برتر در زمینه مهندسی عمران انتخاب شده‌است.
او در سال‌های اخیر نقش بسیار پررنگ و تأثیرگذاری در روشنگری دربارهٔ سیاست‌های غلط مدیریت منابع آب و محیط زیست و افزایش آگاهی عمومی نسبت به بحران آب و محیط زیست ایران ایفا نموده‌است.