دیانت ما فدای سیاست ما؟ / علی پیرحسین‌لو
اظهارات ناگوار آقای علی لاریجانی در صداوسیمای جمهوری اسلامی، بازتاب‌های گسترده‌ای در فضای سیاسی داشته است. ایشان بالاترین مقام در بین مسئولان سابق و فعلی نظام است که از احتمال حرکت ایران به سمت ساخت سلاح هسته‌ای سخن گفته است. یعنی یک قدم جلوتر از همان اتهامی که سال‌ها صهیونیست‌ها به جمهوری اسلامی می‌زدند و ما انکار می‌کردیم!
این سخنان و فحوا و نحوه‌ی بیان آن، که از حیث خلاف عادات دیپلماتیک بودن صرفا با سخنان معجزه هزاره سوم قابل مقایسه است، آنچنان مهیب و بدپیامد بوده که در اولین ساعات پس از انتشار، دو وزیر برای تکذیب و تصحیح آن به زبان آمده‌اند. بعید نیست که در روزهای آینده هم پژواک این اظهارات خسارت‌بار دستمایه‌ی تبلیغات جدیدی علیه ایران شود. قاعدتا اهل فن در رسانه‌ها و محافل سیاسی به نقد و اصلاح این مواضع پرداخته‌اند و خواهند پرداخت. من تخصصی در حوزه دیپلماسی ندارم و فقط می‌خواهم به جنبه‌ی دیگری از ماجرا توجه دهم.
فتوا. این مهمترین سند و مستندی بوده که از سوی جمهوری اسلامی ایران، چه دیپلمات‌ها و چه رهبران، در جریان مذاکرات برجام و پس از آن، به عنوان نشان صداقت و عهد و تضمین ما برای نرفتن به سمت ساخت سلاح هسته‌ای، به طرف مقابل عرضه شده است. ما فتوا را به عنوان حکم شرعی و تعهد دینی خود به طرف مذاکره فروخته‌ایم و گفته‌ایم که بالاتر از هر پایبندی سیاسی و تضمین دیپلماتیک است. با ترکه‌ی دین، پشت دست حقوق بین‌الملل زده‌ایم و گفته‌ایم برو کنار! چرا که فراتر از مناسبات مادی و معادلات مبتنی بر زور و امضا، ما به اعتقاداتی التزام داریم که جمهوری اسلامی ایران را به‌طور ماهوی از حرکت به سمت سلاح کشتار جمعی بازمی‌دارد. یعنی که برای حفظ کیان نظام و صلاح ملت، از دین خدا هم خرج کرده‌ایم؛ تا مبادا به خلق خدا آسیبی برسد. حالا با این نگاه، معنای حرف آقای لاریجانی چیست؟
این سخنان یعنی سلب اعتبار از فتوایی که در سطح جهانی عرضه شده؛ و بلکه بالاتر. فتوا مهمترین محصول کار فقه و ماحصل عمر فقیه است. یک دهه قبل این محصول را ما مصرف کردیم: درباره‌ی یکی از مهمترین مسائل مستحدثه‌ی سیاسی، یعنی مساله‌ی هسته‌ای، از ولی‌فقیه که قرار بوده فقه پویا را در خدمت مصلحت نظام قرار دهد، فتوایی گرفتیم و منتشر کردیم که یعنی ای جهان کفر! ما تضمینی بزرگتر از دین و اعتقادمان نداریم، و این دین اجازه نمی‌دهد که سلاح هسته‌ای داشته باشیم. یعنی که می‌خواستیم قدرت بازدارنده‌ی شریعت را به رخ بکشیم که مای مسلمان را از استهلاک حرث و نسل بازمی‌دارد، ولو آنکه خود آسیب ببینیم یا نابود شویم.
ما ایمان خود را گرو گذاشتیم که ایران را حفظ کنیم. ایران را و نظام را. ایمان را و دین را و خدا را. صداقت را و حقیقت را. همه را خرج کردیم که موضع سیاسی- عبادی خود در نفی سلاح هسته‌ای را، به عنوان مقدمه‌ی واجب برجام، اثبات و تثبیت کنیم. حالا آیا می‌فهمیم که چه چیزی را داریم قربانی می‌کنیم؟ حواسمان هست که وقتی یک کلام می‌گوییم ورق را برگردانیم، از کجا و تا کجا را داریم به عقب برمی‌گردیم؟ قابل درک است که امثال لاریجانی از یک شکست بزرگ نظامی می‌ترسند. من نمی‌پرسم که چرا از شکست بزرگتر سیاسی نمی‌ترسند. بلکه می‌پرسم چرا از شکست مهیب اخلاقی و ایمانی نمی‌ترسند؟
کاش آن روزی که سنگ بنای پیوند بین دین و سیاست در این نظام گذاشته می‌شد، صراحتا روشن می‌شد که کدام قرار است در خدمت دیگری باشند. حداقل امروز اینقدر سردرگم و سست‌بنیاد نمی‌شدیم که شده‌ایم.
امتداد
@emtedadnet
