تورکمن‌های دمکرات ایران: ششم فروردین سالگرد تحمیل جنگ اول گنبد
کانون فرهنگی و سیاسی خلق تورکمن برای تشریح مواضع خود در باره‌ی علت شرکت نکردن در رفراندوم “جمهوری اسلامی آری یا نه”، از اقشار گوناگون شهری و روستائی دعوت به عمل آورده بود تا روز شش فروردین (سال ۱۳۵۸) در باغ ملی گنبد حضور به هم رسانند.
یکروز قبل از برگزاری میتینگ اعلام شده، گروه‌های مسلح وابسته به کمیته‌های انقلاب اسلامی از شهرهای مختلف مازندران و خراسان با مانورهای تحریک‌آمیز به شکل مسلحانه، فضای نگران‌کننده‌ای را در شهر گنبد بوجود آورده بودند.
روز شش فروردین، میتینگ با اجتماعی حدود بیست هزار نفر در محیطی آرام آغاز گردید. نیم ساعت بعد نیروهای مسلح کمیته‌های انقلاب، که اکثرا صورت خود را با نقاب پوشانده بودند از دور شروع به تیراندازی می‌کنند. اوائل برای ایجاد وحشت، تیراندازی هوائی بود کم کم مستقیم به طرف مردم تیراندازی می‌شود(دو کشته و ده زخمی).
تورکمن‌ها در محلات خود با ساختن سنگرهائی با کمترین امکانات به دفاع از خود در مقابل مهاجمان می‌پردازند. از همان آغاز درگیری، تلاش‌ها برای آتش‌بس با کارشکنی‌های زیادی از طرف مقامات محلی، تا روز پایان جنگ ادامه یافت. در طول جنگ نیروهای مسلح کمیته، ناجوانمردانه به خانه‌های تورکمن‌ها یورش برده و ساکنین بی‌دفاع آن را به قتل می‌رساندند.
این جنگ ناخواسته بر مردم تورکمن زمانی تحمیل گردید که هنوز چهل و پنج روز از روی کار آمدن حکومت نوپای اسلامی، تحت رهبری خمینی، نگذشته بود.
حکومتی که با شعار آزادی، قدرت را قبضه کرده بود، با سیاست‌های انحصار طلبانه، مردمی را که تنها جرمش خواهان عدالت، رفع ستم ملی، برابرحقوقی تمامی ملیت‌های ساکن ایران و مشارکت تورکمن‌ها در اداره امور منطقه بود، مورد یورش وحشیانه قرار می‌دهد.
حکومت شیعه‌ی تحت رهبری خمینی، از بدو بنیان‌گزاری‌اش، سیاست سرکوب، به‌خصوص علیه اقلیت‌های ملی و مذهبی، زنان، و محدود کردن آزادی‌های سیاسی و اجتماعی در جامعه را اتخاذ کرده بود. صدای هرگونه مخالفین سیاسی‌اش را به شکل قهرآمیز سرکوب می‌کرد.
حکومت اسلامی با قلب واقعیات و نشر اکاذیب، تلاشش بر این بود که تورکمن‌ها را آغازگر درگیری نشان دهد. نمایندگان دولت موقت و نمایندگان آیت‌الله طالقانی که نقش بسزائی در بر قراری آتش‌بس داشتند، طی تحقیقات اعلام نمودند که مقصر اصلی درگیری‌ها، مسئولین کمیته انقلاب اسلامی گنبد و افراد مسلح اعزامی از سایر شهرها بوده‌اند.
تا به امروز معیار قضاوت نسل امروز در باره وقایع تورکمن صحرا، عمدتا داده‌های مغرضانه‌ی “پژوهش‌گران” وابسته به نهادهای امنیتی نظام بوده است. جمله‌ای ست معروف که “تاریخ را مردم رقم می‌زنند، ولی حاکمان آن را می‌نویسند”. حاکمان نظام ولائی هر گونه که خواستند، تاریخ را جعل و وارونه به مردم ارائه دادند. اما ما یقین داریم در آینده‌ای نه چندان دور، فرصتی برای کنشکران سیاسی و دست اندرکاران آن دوره پیش خواهد آمد تا وقایع را آن گونه که بر مردم ما گذشت تشریح دهند.
البته نباید تصور نمود، که فعالین سیاسی آن دوره عاری از خطا و اشتباهات بوده‌اند. حتما عملکرد آنها همراه با اشتباهات بوده، ولی نمی‌توان عملکرد و سیاست‌های آن دوره را با معیارها و دانش امروز مورد قضاوت قرار داد.
فضای عمومی کشور پس از وقوع انقلاب اسلامی، فضایی مملو از هیجانات، و تندرویی‌های رادیکال بود. قاعدتا تورکمن صحرا هم نمی‌توانست بری از چنین فضای متشنج حاکم بر جامعه ایران نباشند.
یورش وحشییانه حکومت اسلامی به تورکمن صحرا و کشتار مردم بی گناه نه فراموش خواهد کرد نه خواهد بخشید.
تورکمن‌های دمکرات ایران
