پروین میلانی از مادران گروه خاوران که برای دریافت جایزه حقوق بشر «گوانگجو» به کره جنوبی سفر کرده است به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «من چون می‌توانم به زبان انگلیسی صحبت کنم به نمایندگی مادران خاوران به کروه جنوبی آمده‌ام. من این جایزه را می‌برم به مادرانی می‌دهم که این‌همه سال منتظر بودند تا دنیا صدایشان را بشنود و اما به عمر خیلی‌هایشان نکشید.»

هیات داوران «جایزه گوانگجو برای حقوق بشر» در کره جنوبی، گروه مادران خاوران را به همراه یک فعال حقوق بشر از بنگلادش به صورت مشترک برنده جایزۀ امسال اعلام کرده است.

مادران خاوران، به مادران و خانواده‌های زندانیان سیاسی گفته می‌شود که به اتهام مخالفت با جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ و به خصوص در تابستان ۱۳۶۷ در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران اعدام شدند. بسیاری از آنها به صورت مخفیانه در گورستان‌های متروک از جمله گورستان خاوران در جنوب شرقی تهران به خاک سپرده شدند.

دولت ایران طی سه دهه گذشته از نصب سنگ مزار، برگزاری مراسم ترحیم و یادبود برای اعدام شدگان و حتی ورود به قبرستان خاوران جلوگیری کرده‌اند. با این حال مادران خاوران در سالگرد اعدام‌های سال ۶۷ و جمعه آخر سال و روزهای دیگر حتی اگر اجازه ورود به قبرستان را از سوی نیروهای امنیتی پیدا نکنند به آنجا می‌روند تا یاد آنها فراموش نشود.

پروین میلانی و معصومه دانشمند، دو عضو گروه مادران خاوران به نمایندگی از بقیه مادران گروه، برای دریافت جایزه به کره جنوبی سفر کرده‌اند. پروین میلانی، ۷۲ ساله، برادرش به نام رحیم میلانی، زندانی سیاسی را در اعدام‌های گروهی و مخفیانۀ دهۀ ۶۰ از دست داد. خانم میلانی پس از دریافت جایزه به ایران بازخواهد گشت. معصومه دانشمند، مادر بیژن بازرگان، زندانی سیاسی است که در اعدام‌های گروهی ۱۳۶۷ جان باخت. خانم دانشمند به تازگی برای درمان بیماریش به کشور آمریکا نزد فرزندانش رفته است.

پروین میلانی به کمپین گفت: «خوشحالم بابت این جایزه، اما چقدر خوب می‌شد که پیش از اینها دنیا ما را به حساب می‌آورد و مادران خاوران را می‌شناخت. اکثر مادران خاوران دیگر پیر و مریض هستند، خیلی‌هایشان نیز در طول سال‌های گذشته فوت کرده‌اند. ما سه دهه منتظر بودیم که جهان صدای‌ ما را بشنود.»

خانم میلانی با اشاره به درخواست مادران خاوران از مسولان کشور در طی ۲۶ سال گذشته گفت: «ما نامه‌های بسیاری به مجلس و به خاتمی در دوره ریاست جمهوریش نوشتیم و اعتراض کردیم که چرا ما هربار برای عزیزان‌مان سنگ قبر می‌گذاریم کسانی آنها را می‌شکنند. گل می‌کاریم، گل‌ها را می‌کنند. حتی به این قسمت از خاک خاوران آب داده نمی‌شود تا گیاهی توان روییدن نداشته باشد. چند سال پیش هم با بلدوزر این بخش از قبرستان را زیر و رو کردند و ما حالا حتی نمی‌دانیم که آیا همچنان بقای استخوان‌های عزیزان‌مان آنجا هست یا نه. با این حال هیچکس به ما جوابی نداد.»

منصوره بهکیش، فعال حقوق بشر و از اعضای گروه مادران خاوران که در ایران زندگی می‌کند، در مورد جایزه حقوق بشر گوانگجو به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «من و بقیۀ کسانیکه عزیزانشان را در دهه۶۰ از دست دادند، در طول این ۴ دهه می‌خواستیم بدانیم عزیزان‌مان کجا دفن شده‌اند، وصیت نامه شان چه بوده و اصلا چرا و چطور اعدام شدند. می‌خواستیم بدانیم چرا هنوز به ما آزادنه اجازه نمی‌دهند که بر سر قبر عزیزان‌مان برویم. اما هیچکس به ما جوابی نداده است.»

منصوره بهکیش با اظهار اینکه پس از دولت روحانی نیز وضعیت در مورد مادران خاوران تغییر نکرده است، گفت: «ما هنوز برای رفتن به سر قبر عزیزانمان مشکل داریم. هنوز تهدید می‌شویم و با خشونت با ما رفتار می‌شود. لباس شخصی‌ها در جمعۀ آخر سال به من و خیلی‌های دیگر اجازه ندادند که به قبرستان خاوران وارد شویم. یکی از ماموران دست گل من را با خشونت از دستم گرفت و زیر پایش له کرد. خیلی از خانواده‌ها شاهد بودند. روز اول عید و هفته‌های بعدی نیز برخوردهای خشن لباس شخصی‌ها ادامه داشته و دارد. این رفتارها همچنان ادامه دارد.»

منصوره بهکیش هفت نفر از اعضای خانوادۀ خود (۴ برادر، یک خواهر، شوهر خواهر و برادر همسر برادر) را در اعدام‌های گروهی و مخفیانه در سال ۱۳۶۷ از دست داد. خانم بهکیش همچنین یکی از حامیان مادران عزادار( مادران پارک لاله) است که پس از حوادث انتخابات ۱۳۸۸ توسط جمعی از مادرانی که فرزندانشان در اعتراضات خیابانی کشته یا دستگیر شده بودند تشکیل شد. منصوره بهکیش در تیرماه سال۱۳۹۱ به ۶ ماه حبس تعزیری و سه سال و نیم حبس تعلیقی محکوم شد که هنوز این حکم اجرا نشده است. مبنای اتهامات خانم بهکیش عضویت در گروه مادران عزادار، شرکت در مراسم شهدای پس از جریان انتخابات ریاست جمهوری ۸۸ و همچنین رفتن بر سر مزار خانواده اش که در دهۀ ۶۰ کشته شده‌اند، بوده است.

جایزه حقوق بشر گوانگجو در سال ۲۰۱۴ به صورت مشترک به گروه مادران خاوران از ایران و عادل الرحمن خان، یک فعال حقوق بشر از بنگلادش تعلق گرفته است. گوانگجو یک سازمان غیر دولتی است که در سال ۱۹۹۴ از سوی بازماندگان قتل عام مخالفان دولت چون دوهوان تشکیل شد. مقر این سازمان در شهر گوانگجو کره جنوبی است. گوانگجو در تاریخ ۱۸ ماه می‌جایزه خود را به دو مادر خاوران و فعال حقوق بشری بنگلادشی اعطا می‌کند که در واقع سالگرد جنبش دموکراتیک مردمی در گوانگجو بر علیه نیروهای مسلح دولتی چون دوهوان، رهبر نظامی در ماه مه ۱۹۸۰ است.

کمیته انتخاب کنندگان برندگان جایزه حقوق بشر گوانگجو، در اطلاعیه خود نوشته است که اعضای گروه مادران خاوران بی وقفه به مقام‌های جمهوری اسلامی فشار آورده‌اند و خواهان تحقیق برای آشکار شدن حقیقت و مجازات عاملان بازداشت، شکنجه، اعدام و دفن مخفیانه شمار بزرگی از فعالان سیاسی در دهه شصت، به ویژه در سال ۱۳۶۷ شده‌اند.