iran-emrooz.net | Wed, 03.10.2007, 8:14
رژیم برمه ترسیده است
برگردان: علی‌محمد طباطبایی
سو آونگ سخنگوی شورای ملی اتحاد برمه که گروهی در تبعید است و مقر آن در بانکوک می‌باشد با اشپیگل در باره‌ی ناآرامی در زادگاه خود گفتگو می‌کند. او در باره‌ی وضعیت فلاکت‌بار مردم، نیازهای جنبش دموکراسی خواهی و احتمال و امکان یک دودستگی در ارتش سخن می‌گوید.
اشپیگل: ناآرامی فعلی در برمه هنگامی آغاز گردید که مردم به علت بالارفتن قیمت‌ها دست به اعتراض زدند. وضعیت اقتصادی در کشور شما تا چه اندازه بد است؟
آونگ: سرکوب سیاسی در ترکیب با زوال اقتصادی برای اغلب مردم برمه مسئله‌ای غیرقابل تحمل شده است. به همین دلیل است که هم‌میهنان من هنگامی که حکومت قیمت گازوئیل را در ۱۵ آگوست صددرصد افزایش داد به خیابانها ریختند. بسیاری از مردم توان تهیه یک وعده غذا در شبانه روز را هم ندارند.
اشپیگل: آیا وضعیت برمه آنقدر بد است که مردم باید گرسنگی بکشند؟
آونگ: از هر سه کودک یکی دچار سوء تغذیه است و سیستم بهداشتی در آستانه‌ی سقوط قرار دارد. کارگران روزمزد مجبورند که صبح‌ها قبل از آن که به سر کار خود می‌روند وسایل آشپزی خود را در امانت فروشی‌ها به گرو بگذارند و شب‌ها وقتی با اندک مزدی که دریافت کرده‌اند و مقدار ناچیزی خوراک که خریده‌اند به خانه باز می‌گردند، باید دوباره وسایل خوراک پزی خود را از گرو درآورند تا شام خود را درست کنند.
اشپیگل: و آنهم در حالی که برمه از جهت منابع طبیعی کشوری غنی است. در ۱۹۴۸ یعنی سال استقلال برمه ثروتمندترین کشور در جنوب شرقی آسیا بود.
آونگ: «راه برمه به سوی سوسیالیسم» که ژنرال Newin در ۱۹۶۲ برگزید برای کشور چیزی کمتر از یک فاجعه نبود. در این چند سال اخیر حکومت نظامیان ۳ میلیارد دلار برای جابجایی پایتخت به Naypayidaw هزینه کرده است، در حالی که ۴۰ درصد از هزینه‌های دولت صرف ارتش و سازمان‌های مخفی و ضد اطلاعاتی می‌شود، فقط ۵/۴ درصد برای آموزش و پرورش و بهداشت باقی می‌ماند.
اشپیگل: آیا حکومت نظامیان نیز فقط جیب‌های خود را پر می‌کنند؟
آونگ: رهبران نظامی زندگی بسیار اسراف کارانه‌ای دارند. هنگامی که دختر رهبر حکومت نظامیان یعنی ژنرال Than Shwe ازدواج کرد، گفته می‌شد که جهیزیه‌ای به ارزش ۵۰ میلیون دلار دریافت کرده است. یک نوار ویدئویی که به طور مخفی بیرون آمده و در سایت YouTube قابل دریافت است نشان می‌دهد که بدن او از نوک پا تا فرق سر با سنگ‌های قیمتی پوشیده شده است. علاوه بر آن ژنرال‌ها مقدار زیادی پول به طور غیرقانونی در اروپا و به ویژه در سنگاپور ذخیره کرده‌اند. برای همین هم هست که تحریم‌های ایالات متحده برای آنها بسیار دردناک بود. اکنون دسترسی آنها به پول خودشان بسیار دشوار شده است.
اشپیگل: این که حکومت نظامیان همچنان دوام آورده است علتش فروش نفت و گاز به چین و تجارت با پکن است؟
آونگ: چین باید با مسئولیت بیشتری از آنچه تا کنون عمل کرده وارد میدان شود. نمی‌توان اجازه داد که وضعیت بدتر شود تا آنگاه به تهدیدی برای تمامی امنیت منطقه تبدیل شود. اما چین تنها حامی حکومت نظامیان و سرمایه‌گذار کلان در برمه به دلایل استراتژیک نیست. هند و کره جنوبی نیز بدون هرگونه ملاحظه‌ای در جستجوی به دست آوردن سود خود از حوزه‌های عظیم گاز طبیعی در غرب برمه هستند.
اشپیگل: آیا شورش راهب‌ها می‌تواند به سرنگونی رژیم بینجامد؟
آونگ: آنچه مشاهده می‌کنیم چیزی بیش از شورش راهب‌ها است. از ۱۹ آگوست به طور مرتب مردم نیز به خیابانها آمده و از اعضای گروه اپوزیسیون «نسل دانشجویی ۸۸» تبعیت کرده‌اند. «جامعه ملی برای دموکراسی» که با تقلب از پیروزی خود در انتخابات ۱۹۹۰ محروم شد نیز هفته گذشته به این تظاهرات پیوسته اند.
اشپیگل: اما آیا راهب‌ها فعلاً از بقیه سازماندهی بهتری دارند؟
آونگ: در کشور بیش از ۶۰۰ هزار راهب بودایی وجود دارد که موفق به ایجاد نوعی پیوند میان خود شده‌اند. رهبران آنها در پشت پرده چنان با مهارت کار می‌کنند که ما حتی نام آنها را هم نمی‌دانیم و آنها درس خود را از جنبش دموکراسی خواهی ۱۹۸۸ آموخته‌اند. آنها توجه زیادی به خرج دادند تا این بار از ورود جاسوسان و افراد تحریک کننده به صفوف خود جلوگیری کنند. آنها اکنون با دانشجویان، هنرمندان و سیاستمداران اپوزیسیون همکاری می‌کنند. آنها برای حفظ نظم اهمیت بسیار زیادی قائل هستند. آنها دعا و سرود می‌خوانند و صلح طلب می‌مانند تا به این ترتیب بهانه‌ای به حکومت نظامیان برای خونریزی بیشتر ندهند.
اشپیگل: اما خواست آنها چیست؟
آونگ: یک گفتگوی ملی میان حکومت نظامیان و تمامی نیروهای درون جامعه، و همینطور بازگرداندن افزایش قیمت‌ها به وضعیت سابق. آنها همچنین خواهان آزادی بیشتز از ۲۲۰ نفری هستند که از آغاز تظاهرات دستگیر، زندانی و شکنجه شده‌اند، اما آنها خواهان واژگون کردن حکومت نیستند.
اشپیگل: آیا به زودی شاهد قتل عامی مانند آنچه در ۱۹۸۸ روی داد و طی آن ۳۰۰۰ نفر از تظاهرکنندگان در خیابانها به قتل رسیدند نخواهیم بود؟
آونگ: مقامات پائین‌تر ارتش نیز از بالارفتن قیمت‌ها و وضعیت بد اقتصادی درست مانند بقیه مردم زیان می‌بینند. در میان آنها فراریان زیادی وجود دارد. حکومت نظامیان دیگر نمی‌تواند مطمئن باشد که سربازان از دستورات آنها اطاعت کنند. از آن گذشته رهبران حکومت نظامیان همدیگر را مسئول وضعیت بسیار بد فعلی و این تظاهرات می‌دانند.
اشپیگل: منظور شما مبارزه در راس قدرت است؟
آونگ: رژیم ترسیده است اما مشکل می‌توان تصور کرد که ژنرال Than Shwe دست از قدرت بکشد. او ارتباط خود با واقعیت‌ها را به طور کامل از دست داده است.
اشپیگل: خانم آونگ سان سوچی و حزب او در آینده چه نقشی می‌توانند به عهده بگیرند.
آونگ: مردم همگی طرفدار برنده‌ی جایزه صلح نوبل هستند. این واقعیت که ژنرال‌ها ظاهراً او را از جایی که تحت توقیف خانگی بود به زندان بد نام Insein فرستاده‌اند نشان می‌دهد که حکومت نظامیان نگران آن است که مردم می‌توانند او را آزاد کنند. ژنرال‌ها باید با او وارد گفتگو شوند. آنها یک راه حل صلح آمیز را هرچقدر بیشتر به تاخیر بیندازند باید در انتظار پیامدهای بدتری هم باشند.