iran-emrooz.net | Fri, 04.03.2016, 19:01
هشتم مارس روز جهانی زنان است. متن‌ها و طرح‌های گردآوری شده در مجموعه‌ٔ پیش رو برآمده از امیدواری و نتیجهٔ هم‌فکری و همکاری با شاعر، روزنامه‌نگار، مترجم و دوست، سپیده جدیری، و گشاده‌دستی و دریادلی نویسندگان، هنرمندان و کوشندگانی است که در فرصتی به‌غایت کوتاه همراهی‌مان کردند. این مجموعه به شیوه‌ای نمادین در پنج بخش طرح، فیلم، یادداشت یا گفتاورد، مصاحبه، و شعر تنظیم شده است ـ پنج پنجره به سوی قفس‌های زندانیان سیاسی زن، از جمله زهرا رهنورد و حبس غیر انسانی پنج ساله‌اش، که به یاد داریم.
«آن سال‌ها حیاط خانه باغ آفتاب‌گردان بود. مادرم صبح‌های تابستان هنگامی که از کار آب دادن گل‌هایش فارغ می‌شد، رنگ و بوم را به حیاط می‌آورد و مشغول نقاشی از گل‌ها می‌شد. ما سه خواهر، در کنار خیالات لبریز از عشق و گل‌های آفتاب‌گردان، مدل نقاشی‌هایش بودیم. دوستانش او را «بانوی آفتاب‌گردان» نام نهاده بودند.»
واقعیت این است که گفتمان حق‌خواهی زنان یکی از قوی‌ترین چالش‌ها در مسیر سکولاریزه کردن ایران است. من عمیقاً باور دارم که مسئلهٔ جنسیت در ایران و در کشورهای اکثراً مسلمانی که هنوز درگیر قوانین شریعت‌اند، نقطهٔ کور دموکراسی‌سازی شده است. همان‌طور که در آمریکا نژادپرستی نقطهٔ کور دموکراسی‌سازی بود و تا حد کمتری هنوز هم هست و آمریکایی‌ها تا مسئلهٔ نژادی را حل نکنند، نخواهند توانست به یک دموکراسی واقعی دست یابند. شریعت و قوانین برآمده از آن بیشترین تبعیض را بر ضد زنان دارند، خیلی بیش از تبعیض علیه ادیان و مذاهب و اقوام گوناگون؛ و جامعه‌ای که بزرگ‌ترین تبعیض را بر ضد نیمی از جمعیتش دارد، هرگز نمی‌تواند به دموکراسی دست یابد.
واقعیت آن است که نقض حقوق انسانی و حبس‌های فراقضایی در ایران تنها به بازداشت آقای میرحسین موسوی، خانم زهرا رهنورد و آقای مهدی کروبی محدود نمی‌گردد و در تاریخ متجاوز از سی سال استقرار جمهوری اسلامی نادر نیست. ده‌ها و صدها فعال و کنشگر اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و مذهبی بدون هیچ اتهامی بازداشت شده‌اند. بهاره هدایت، کنشگر دانشجویی، هنوز در زندان به‌سر می‌برند، با آن‌که دوران محکومیت وی سپری شده است. کارنامهٔ احترام به حقوق انسانی جمهوری اسلامی در زمینهٔ نقض حقوق دگراندیشان حکایت از دردناک‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین موارد نقض حقوق انسانی در ایران دارد.
یادآوری این مسئله که تعدادی حتی فراتر از قوانین خود جمهوری اسلامی در مقابل چشم همگان در خانه‌های خود محبوس هستند صرفاً یک یادآوری به وجدان جمعی جامعه نیست بلکه یک هشدار به کل جامعه است. اتفاقی که در مقابل چشم همهٔ ما می‌افتد و در آن همه سران سه قوه و رؤسای کشوری و لشکری نظام نقش دارند، اتفاقی بزرگ و خطرناک است؛ اتفاقی است که عینیت بدوی و قبیله‌ای سیستم سیاسی ما را جلوی چشم همهٔ ما قرار می‌دهد و همهٔ ما را هم در ادامه‌این روند سهیم می‌کند. چون تحمل بی‌صدای این شرایط، اعتراض نکردن به آن و بی‌عملی نسبت به آن عواقبی همچون قتل‌های زنجیره‌ای را در پی خواهد داشت.
با یاد دکتر زهرا رهنورد و اعتراض به حصر رهبران جنبش سبز