ايران امروز

طالبان نیازی به شناسایی و پول غرب ندارند

عظیم ابراهیم

فارن پالیسی

این درست است که طالبان، در این بیست سال، اهمیت برخورداری از متحدانی در گیرودارهای بین‌المللی را دریافته و نیز آموخته که دشمن‌تراشی نکند. انتظار می‌رود که آنها از آمیختگی بیش از حد با شبکه‌های جهادی جهان که ممکن است به دیگر کشورها حمله کنند، پرهیز نمایند. اما آنها کاری بیش از خودداری از رویارویی مستقیم با غرب انجام نخواهند داد و با توجه به روابط کاری‌ای که با دیگر قدرت‌ها برقرار کرده‌اند، نیازی هم به کار بیشتر در رابطه با غرب نمی‌بینند.

در این چند سال، طالبان روابط خوبی با چین و روسیه برقرار کرده و مسکو حتی به غرب هم هشدار داده که از دخالت در افغانستان خودداری کند. بنابراین اکنون روشن است که طالبان با موفقیت، شبکه‌ای از متحدان را به‌وجود آورده که آنها را از فشار محکومیت غرب، در امان می‌دارد.

از این گذشته، پکن قول سرمایه‌گذاری در اقتصاد افغانستان و به‌ویژه در تولید منابع پایه را داده و طالبان امیدوار است که به این وسیله، تاثیرات قطع کمک‌های غرب را خنثی سازد. به تازگی یک سخنگوی این گروه، چین را به عنوان نزدیکترین متحد طالبان توصیف کرد و طرف چینی هم قول ارسال مقادیری کمک‌های بشردوستانه را داد.

از این گذشته، دولت تازه طالبان می‌تواند انتظار روابط کاری خوبی با قطر داشته باشد که در این سال‌ها، میزبان رهبری طالبان بوده است. همچنین با ایران هم به یمن آتش آمریکاستیزی، دوستی نامعمولی برقرار کرده‌اند و احتمالا به زودی با پاکستان هم کنار خواهند آمد به شرط آنکه دو طرف بتوانند بر سر کنترل مرزهای مشترک آشفته خود به توافق برسند.

حاکمان تازه افغانستان حتی بدون برخورداری از یک کرسی در سازمان ملل و شناسایی قطعی بین‌المللی هم، امورات خود را می‌گذرانند. با شناسایی و حمایتی که از پکن و مسکو دریافت می‌کنند، هر گونه محکومیتی علیه آنان در شورای امنیت وتو خواهد شد.

طالبان، یک مشت تندروی بی‌سر و پا نیستند. آنها به موقعیت امروزی خود رسیدند چرا که نشان دادند پیکارجویانی بسیار سازمان‌یافته، تاب‌آور، زیرک و پیچیده هستند که در کوره کشوری چون افغانستان و با اتحادهایی که پیوسته در حال دگرش بود، پخته شده‌اند. آنها این مهارت را در دور ساختن دولت اشرف غنی از میز گفت‌وگوها در قطر، سپس کسب امتیاز عقب نشینی نیروهای آمریکایی از دولت ترامپ آن هم عمدتا با شرایط دلخواه خودشان و رهانیدن پنج هزار زندانی طالبان در یک سال گذشته ثابت کردند. آخرین آزمون مهارت‌های دیپلماتیک‌شان نیز به سقوط کشاندن سریع و آسان کابل بود که از گذر گفت‌وگوهای چندماهه و تسلیم حریفان‌شان انجام شد.

سرعت و تمامیت پیروزی طالبان همچنین این تضمین را به‌وجود می‌آورد که به این زودی‌ها، مقاومت معتبری شبیه اتحاد شمال در افغانستان شکل نخواهد گرفت. حتی اگر طالبان در پی انتقام از کسانی باشد که با غرب همکاری کرده‌اند، کاری از دست هیچ کس در غرب بر نمی‌آید. این است که گفته‌های رهبران غربی درباره حقوق بشر و صلح در افغانستان نیز سخنانی کاملا پوچ است. تنها مشکل و محدودیتی که طالبان دارد، همانند هر دولت دیگری در افغانستان، تامین امنیت کشور است.

طالبان به خوبی می‌داند که نه آمریکا و نه هیچ کشور دیگری، پس از بیست سال جنگ و شکست در افغانستان، به دنبال به‌کارگیری زور برای اعمال شروط خود نیست. تا جایی که اقدامات طالبان پیامدهایی آسیب‌زا برای غرب نداشته باشد، آمریکا و متحدانش سرخوشانه افغانستان را به حال خود رها خواهند کرد و دولت تازه کابل هم به یمن حمایت مسکو و پکن، به دلخواه خودش عمل خواهد کرد.

منبع: کانال تلگرام اکبر گنجی