به بهانه پخش گزارش ایستگاه پایانی دروغ: سخنی با مقامات ارشد امنیتی و حسن روحانی
کلمه
به نام خدا
غوغا سالاری تبدیل به یکی ازمولفه های بارز سیستمی شده است که به دلیل فقدان مشروعیت و کارآمدی اسیر ابر بحرانهای متعدد است.
اقتدارگرایان داخلی به کمک دشمنان خارجی و منطقه ای ایران بی ثباتی سیاسی و اقتصادی خطرناکی را به کشور تحمیل کرده اند و متاسفانه برنامه ای را هم برای برون رفت از این وضعیت ندارند. لذا به خیال باطل خود، برای انحراف افکار عمومی هر از گاهی اقدام به فرافکنی های مبتذل در قالب شوهای امنیتی و رسانه ای می نمایند.
در شرایط سخت اقتصادی مردم، با سخاوت و خاصه خرجی، عده ای مامور تهیه سناریو و عده ای دیگر عهده دار کارگردانی نمایشنامه ای می شوند که ملات آن یک کاسه کردن انواع افراد با گرایشهای سیاسی کاملا متفاوت و گاه متضاد با کنار هم گذاشتن بی ربط چند عکس و تصویر و صوت تقطیع شده و سپس چسباندن انواع اتهامات تکراری مثل جاسوسی، وابستگی به سرویس هاس اطلاعاتی اسرائیلی و غربی، همکاری با مجاهدین خلق، سلطنت طلبان به منتقدان است.
در نه سال گذشته بنده نیز به مانند بسیاری دیگر مکررا هدف خیل اتهامات واهی و سیل تهمت و افترای این جریان ضد انسانی قرار گرفته ام از جمله در مستند تهیه شده توسط بخشی از دستگاه امنیتی و منتشر شده در صدا و سیما. چه در این فقره و چه در موارد قبلی، سناریو نویسان اجیر شده که چیزی در دست ندارند _چون اصلا چیزی نیست که بدست آوردند_ تلاش نموده اند با هر چسب نا چسبی و با هر حیله و نیرنگی جایی و سهمی هم برای این حقیر در داستانشان پیدا کنند و سپس به رهبران جنبش سبز و به ویژه مهندس موسوی حمله کنند.
هدفم از تقریر این چند خط نه تکذیب آن اتهامات است که چیز جدیدی نیست و قبلا به اندازه کافی تکذیب شده اند و نه گلایه بلکه هشدار خیرخواهانه به آن بخش از مسوولان صدا و سیما و مقامات امنیتی است که انشالله هنوز بهره ای از عقلانیت دارند.
اجازه انتشار چنین برنامه‌هایی که شاهد نمونه های غیر سیاسی آن چه در حوزه خانواده چه حتی درباره روابط خصوصی ورزشکاران نیز بوده ایم چیزی جز ابتذال و ترویج ابتذال نیست. وقتی صدا و سیما با خیال راحت صحبت های رییس جمهور را سانسور می کند، تاریخ انقلاب و کشور را با حذف تصاویر افراد تغییر می دهد و در کنار آن از تقلب در نظرسنجی در یک برنامه ساده ورزشی ابایی ندارد، خشونت خانوادگی را قبح زدایی می کند یا به راحتی وارد حریم خصوصی افراد می شود معلوم می شود که مشکل عمیق تر و فراگیر تر از حاکمیت حزب پادگانی براین نهاد است.
اما امیدوارم که مقامات عالی امنیتی نیز این مستند را دیده باشند. در این صورت حتما باید به صورت جدی نگران شوند. نگرانی در مورد درک ازتعریف امنیت ملی و اولویت های آن حداقل در نزد دستگاه مسوول طراحی و تهیه چنین برنامه هایی..
براستی تصور مردم از دستگاه امنیتی کشور چگونه باید باشد؟ آیا تصور مردم از دستگاه امنیتی کشور باید این باشد که عده ای نشسته اند و سناریو می نویسند تا فرد یا افرادی متوهم، بی پرنسیپ، سودجو ، ساده لوح با هزار عیب و خطای دیگر را در تور امنیتی گرفتار و افشا کنند و یا فرد یا افراد دیگری را با هر طرح هر دروغ و تهمتی نزد مردم بی اعتبار کنند؟
یا نه! تصور مردم باید این باشد که دستگاه امنیتی باید بتواند مانع خروج صندوقها اسناد محرمانه از کشور گردد، امنیت دانشمندان کشور را تامین کند، مانع عضو گیری مستمر اسرائیل از بین مامورین امنیتی کشور شود، اجازه خرابکاری به سرویس های جاسوسی بیگانه در پروژه های علمی و امنیتی کشور را ندهد، از حمله تروریستها به مجلس پیش گیری کند و آن چنان رفتار کنند که تمام مردم کشور با هر گرایش سیاسی مطمئن باشند که این دستگاه حافظ آزادی آنها است نه خصم آن؟
اما جای یک سوال باقی است و آن نقش و موضع وزارت اطلاعات دولت جناب روحانی است و تصوری که ایشان از حقوق شهروندی و رعایت آن دارند.
والعاقبه للمتقین