(کیوان صمیمی، فعال سیاسی ملی‌مذهبی و مدیر ماهنامه توقیف‌شده «نامه»)
بعد از پذیرش برجام، تندروها از نرمش قهرمانانه ناراضی بودند و این کاسبان تحریم با قدرتی که به‌مدد فسخ (فساد، سانسور، خرافات) به‌دست آورده بودند، اگر نمی‌توانستند رهبر را همراه کنند، در مواردی با اتکاء به نفوذشان از روش دوْر زدن آقای خامنه‌ای استفاده می‌کردند.
اکنون شرایط بحرانی‌ست و ناکارآمدی و فساد که حاصل ۴۰ سال تک‌صدایی است، همه‌جا خود را نشان می‌دهد. این نشانه‌های فروپاشی، نارضایتی وسیع مردم، اشتباهات جمهوری اسلامی در سیاست خارجی و نیز قدرت‌گرفتن نئولیبرال‌های تندرو در امریکا، زورگویی‌های نظام سلطه‌گر سرمایه‌داری را دائماً افزایش می‌دهد.
بخش محاسبه‌گر هسته‌ی سخت قدرت به‌منظور جلوگیری از فروپاشی نظام و کشور، برداشتن گام‌هایی نه‌چندان محکم در صحنه‌ی داخلی و خارجی را آغاز کرده و بازگرداندن ظریف، یکی از این گام‌هاست. ترجمه‌ی بازگشت وزیر امور خارجه این است که بخش مسلط هسته‌ی قدرت خواهان ادامه‌ی مذاکره با جهان و کاهش تنش‌هاست، همان‌طور که کاهش تنش در منطقه را پذیرفت.
مقامات کشور به‌خوبی ظریف را می‌شناسند و می‌دانند که در مذاکره، به‌ویژه مذاکرات چندجانبه، نفر دوم ایران فاصله‌ی زیادی با او دارد لذا بازگشت ظریف یعنی بازگشت مذاکره.
بعد از تندروی سپاه که منجر به تهدید اتمی توسط ارتش پاکستان شد و نیز سایر تندروی‌ها که ظریف یکسال اخیر در جلسات دولت و شورایعالی امنیت ملی با آن‌ها مخالفت کرده، او درست وسط جشن پیروزیِ اسد که توسط سپاه مدیریت شد استعفا داد.
اگر هسته‌ی سخت، نظام را در وضعیت بحرانی نمی‌دید تندروها این جسارت ظریف را پاسخی فوری می‌دادند و حداقل اینکه راهپیماییِ خودجوشِ! کفن‌پوشان و یا استخر فرح را سازمان‌دهی می‌کردند.
نه‌تنها چنین نشد بلکه قرار گذاشتند که آن مقام ارشد سپاه، از ظریف درخواست ملاقات کند؛ این یعنی عذرخواهی. از آن بالاتر، رهبر کشور دستور بازگشت می‌دهد که ترجمه‌ی آن، ضرورت تنش‌زدایی و مذاکره است.