مردم مالزی راهی طولانی را آمدند تا توانستند بر دولت نژادگرای حزب آمنو و نخست‌وزیر فاسدش، نجیب رزاق، فائق بیایند. از ۲۰ سال پیش، سال ۱۹۹۸، که انور ابراهیم علیه ماهاتیر محمد جنبشی خیابانی را شروع کرد و به زندان افتاد تا امروز که ائتلاف این دو به جریان پیروز تبدیل شد، این راه طی شده است.
مردم مالزی در سه انتخابات تغییر را ذره‌ذره رقم زدند، تا امروز شاهد یک تغییر بزرگ باشند. آنها در انتخابات سال ۲۰۰۸ اکثریت مطلق ائتلاف حاکم را به اکثریت نسبی تبدیل کردند و در انتخابات ۲۰۱۳ آرای اکثریت را از آن خود کردند، و علیرغم تخلفات زیاد در انتخابات و ضمن اعتراض، بازی را برهم نزدند تا دولت حاکم، دولت اقلیت باشد. در انتخابات دیروز هم بر تمام کارشکنی‌های دولت بر سر راه انتخابات صبر کردند، ازجمله تغییر زون بندی‌های پارلمان به نفع حزب حاکم، تصویب قانون مقابله با خبر دروغ برای تهدید و ارعاب مخالفان و برگزاری انتخابات در یک روز کاری میان هفته؛ اما ناامید نشدند و در صف‌های طولانی حاضر شدند و پیروزی در انتخابات را رقم زدند.
نکته‌ای که باعث پیروزی مردم شد فقط صبر و ممارست نبود. سیاستمداران اپوزیسیون هم کاری بزرگ کردند. ماهاتیر محمد امروز به‌عنوان نخست‌وزیر جریانی قسم می‌خورد که در اعتراض به او شکل‌گرفته بود و اکثر رهبرانش پیش‌ازاین توسط او به زندان افتاده بودند. اما چون بدون اتحاد ممکن نبود از شر دولت فاسد نجیب خلاص شد اتحادی شکل گرفت که یک سرش انور ابراهیم بود و سر دیگرش ماهاتیر. یک طرفش اسلام‌گرایان میانه‌رویی بودند که از حزب اسلامی انشعاب کردند و طرف دیگرش حزب سکولار سوسیالیست عمل دموکراتیک.
همیشه این قیاس صورت گرفته است که ایران و کره جنوبی همزمان با هم خواستند توسعه پیدا کنند، اما امروز کره کجاست و ما کجاییم. حالا باید همین قیاس را در زمین سیاست انجام داد. اصلاحات در ایران یک سال زودتر از شروع اعتراضات خیابانی ناکام در مالزی شروع شد اما آنها امروز پیروز شدند و ما به‌سرعت به سمت تکرار اشتباهات منجر به سرکار آمدن احمدی‌نژاد می‌رویم.
باید از مردم مالزی بیاموزیم که پیروزی و تغییر حاصل صبر و ممارست، اتحاد و ازخودگذشتگی است و هیچ فرمول دیگری ندارد. با پشیمانی و قهر، زود رنجیدن و دیر بخشیدن، برگشتن از میانه راه، از این شاخه به آن شاخه پریدن و همه‌چیز را زود و زور خواستن نه تنها پیروزی به‌دست نمی‌آید، که فقط سرخوردگی فراگیر می‌شود.