منبع: کانال تلگرام تحلیل اجتماعی
كشور ایران در نیمكره شرقی در مجاورت كشورهای كم آب دنیا قرار دارد. اما در میان دو دریا در جنوب در مجاورت اقیانوس هند و اتصال به آبهای آزاد جهان و از شمال نیز در كنار بزرگترین دریاچه جهان با طولی بیش از هزار و پانصدكیلومتر واقع شده است. اما این سرزمین محصور در میان دریا‌ها در حال خشكیدن است و نبردهای ناشی از بی آبی و فقر ناشی از اقتصاد مبتنی بر كشاورزی آن همگان را متحیر كرده است.
اما علت اصلی این مشكل كجاست و چاره كار در چیست؟
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران سكان قوه مجریه در طول دوران بسیار طولانی در اختیار مردان كویری بوده است.هاشمی رفسنجانی، سید محمد خاتمی، محمود احمدی نژاد و حسن روحانی و بر اساس نمودار تعیین نقش قدرت در ایران دولتمردان یزدی، قمی، اصفهانی و سمنانی در این چهل سال بیشترین نقش را در قوه مجریه داشته‌اند. مردانی كه هیچ درك صحیحی از دریا نداشته‌اند و هنوز هم ندارند.
این مردان اجرایی ناآشنا به اقتصاد دریا به جای اینكه مردم را به ساحل ببرند آب را از اعماق زمین بی حد و حصر در می‌آورند و اكنون نیز مشغول انتقال آب از ساحل به داخل سرزمین اصلی هستند و بر اشتباه قبلی خویش می‌افزایند. در حالی كه امروز بزرگترین مزیت اقتصادی ساحل نشینی است، اما اصفهان - كه از دوره حكام صفوی با مشكل آب روبرو بوده است و به همین دلیل قاجاریه پایتخت را به تهران انتقال داده است - امروز میلیاردها دلار سرمایه ایرانی برای خشكاندن گاوخونی و زاینده رود و كارون و دز صرف ایجاد فولاد و پترو شیمی در آنجا میشود تا جایی که اصفهان از صحنه تاریخ ایران حذف شود.
به جای اینكه میناب و جاسك شهر بزرگی شود، سیرجان پنجاه هزار نفری دهه شصت امروزه چهارصد و پنجاه هزار نفر جمعیت دارد. راه آهن كشیده شد كه سنگ آهن چادرملو، گل گهر و سنگان به ساحل برده شود و میلیاردها دلار در این مقوله هزینه شد حالا ساز وارونه زده میشود كه آب را به معدن ببرند. این كارهای بی مطالعه و غلط ادامه خطای مردان كویری ایران است.
نجات ایران انتقال ده میلیون نفر از جمعیت ایران به سواحل است. چرا چابهار شهری پنج میلیون نفری نشود و آن وقت مردم در كرج از آلودگی هوا در حال جان سپردن تدریجی باشند؟ چرا بنادر و سواحل دریای مازندران پذیرای چند میلیون نفر جمعیت نشود؟ چرا پتروشیمی به جای استانهای كویری فارس، كرمان، اصفهان، در حاشیه دریای مازندران نیست؟
چرا مردان كویری ایران با سیاست‌های غلط خودشان اصفهان، شیراز، مشهد، تبریز، كرج و قم را كلانشهر كردند؟ و صدها هزار نفر جمعیت از مناطق ساحلی به صورت حاشیه نشین در خود جمع كرده‌اند؟ چرا به جای رشد بی رویه قم و سمنان به فكر توسعه ساری و گرگان و رشت كه مزیت ساحل دارند نمیپردازند؟
چرا چابهار، كنارك، جاسك، میناب، بندر لنگه، بندر پارسیان، بندردیلم، گناوه، ماهشهر، هندیجان، خرمشهر و آبادان در جنوب ایران به قطب صنایع فولاد و پتروشیمی تبدیل نمی‌شوند؟ چرا بیست میلیون از جمعیت جوان كشور به آن سوی كشور گسیل داده نمی‌شود تا به پدافند غیرعامل عمل شده باشد؟ چرا در ساحل دریای مازندران پنج میلیون جمعیت جویای كار هدایت نمی‌شوند؟ در شرق تهران صدها هزار مازندرانی و گیلانی زندگی می‌كنند كه میشود با سرمایه‌گذاری بر اقتصاد دریا آنها را در ساحل دریا نگه داشت.
مردان كویر از مردان دریا كمك بگیرند به تاریخ مراجعه كنند. بقایای یزدیان كه از طریق دریا به هند رفته‌اند و خانواده تاتا یكی از آنان است را نگاه كنید. به زنگبار بروید و شیرازی‌هایی كه از طریق اقتصاد دریا در آن روزگار سخت به آنجا رفته‌اند را ببینید آن وقت به خود آیید و مردم ایران را در پرتو پیشرفت بشری به ساحل ببرید و هم اقتصاد را نجات دهید و هم ایران را حفظ كنید و هم آشتی ملی را بیشتر تعمیم دهید. مگر نه اینكه قرآن فرموده است: و جعلنا من الماء كل شی حی (ما همه چیز را از آب آفریدیم).
به امید آنكه با بهره گیری از عقلانیت دریا را محور توسعه قرار دهیم.