روزگاری گفتن از فساد اقتصادی و اداری در این كشور در چشم خیلی از منتقدان سیاسی چیزی جز «سیاه نمایی» نبود. آنها آنقدر چوب این «سیاه نمایی» را به نشانه تهدید بالای سر جامعه مدنی قرار دادند تا امروز دیگر هم فساد تبدیل به تلخ‌ترین واقعیت روشن كشور شده و هم گفتن از آن اعترافی است دیرهنگام. امروز دیگر همه می‌دانند كه كشور تا گلو در فساد اداری و اقتصادی گیر كرده است. هشدارهای پی در پی مقام معظم رهبری و خصوصا خطاب سال گذشته ایشان به قوای سه‌گانه خود بهترین سند این ادعاست. اما در عمل هنوز هیچكس فعلیت فساد در نظام اداری و تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی كشور را به رسمیت نشناخته است. در این مقطع باید با خود و با جامعه و آینده كشورمان صریح و بی‌پرده باشیم؛ هیچ دستگاه اداری و هیچ جریان سیاسی در كشور نیست كه دامنش از این آلودگی پاك مانده باشد. كار كشور در حوزه فساد از توصیه‌های اخلاقی و نصایح پدرانه گذشته است. كمتر شهروندی در كشور را می‌توان سراغ گرفت كه چیزی از مناسبات ناپاك اداری و اقتصادی را به چشم ندیده و لمس نكرده باشد. هنوز اما گویی واقعیت فساد در كشور درك نشده است. مسوولان و قوای مختلف و افراد صاحب تریبون و دارای نفوذ هر كدام طوری در موضع‌گیری‌های خود در این‌باره سخن می‌گویند كه گویی فردی خارج از سیستم و در مقام یك ناظر به داوری موضوع فساد نشسته است. این شاید مخرب‌ترین قسمت داستان باشد. مسوولان و مقامات ما به‌طور معمول هر‌كدام سال‌ها و بلكه چند دهه سابقه حضور در مناصب قدرت و تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی كشور را دارند. وقت آن است كه مجموعه این افراد كه نگارنده هم یكی از آنهاست بپذیریم این فسادی كه هم‌اكنون به آن اعتراف می‌شود، حاصل و نتیجه مجموعه اقدامات و برنامه‌ها و فعالیت‌های خود ما است. اگر از اول انقلاب اسلامی دشمنان خارجی ما هزار و یك دسیسه برای مردم و نظام ما دست و پا كردند و در اكثر موارد ناكام ماندند، مورد فساد، موردی است كه خود مسوول مستقیم آن هستیم. مسوولیتی ناشی از نادیده گرفتن‌های مكرر، سكوت‌های سیاسی، سیاسی و جناحی كردن موضوع. برای مبارزه با فساد در كشور می‌توان هزار و یك پیشنهاد مطرح كرد. می‌توان صدها راهكار ارایه داد اما پیش از هر كدام از اینها یك چیز در اولویت قطعی قرار دارد؛ آن هم اینكه مسوولان مختلف دیگر در مقام یك ناظر صرف در این باره اظهارنظر نكنند. هر كدام از ما به فراخور حضورمان در قدرت و نفوذمان در تصمیم‌گیری‌ها و تصمیم‌سازی‌ها باید بپذیریم كه دارای تقصیر هستیم. مجلس و دولت و دادگاه این كشور بیش از سه‌دهه دست ما مسوولان بوده و اگر اتفاقی در این حوزه نیفتاده پیش از هر چیز ما باید از جامعه و نسل‌های فردا به خاطر هدر رفتن موقعیت‌های طلایی زیر سایه فساد عذر تقصیر بخواهیم. در كشور ما خیلی وقت است كه مهلت نقد فساد، گذشته است. امروز روز مسوولیت‌پذیری و مبارزه با آن است. مسوولیتی كه اگر نپذیریم، هیچ آینده‌ای برای ما و فرزندان‌مان متصور نخواهد بود.