ايران امروز

آیت الله بیات: حبس زنان غیر اخلاقی و گناه کبیره است

سحام نیوز
آیت الله العظمی بیات زنجانی در پاسخ به استفتایی درباره وضعیت برخی زندانیان سیاسی که از فرزندان خود دور نگه داشته شده‌اند، اصل حبس زنان و جداکردن آن‌ها از خانواده و همسر و به خصوص فرزندان را جز در موارد خاص و نادر، امری مبغوض و نامطلوب دانست و ایجاد حائل و مانع بین مادران و فرزندان را غیر اخلاقی و گناه کبیره توصیف کرد.
این مرجع تقلید نواندیش با تاکید بر اینکه مرتکبین چنین عملی، هم عمل غیر اخلاقی انجام داده و هم مرتکب گناه کبیره شده‌اند؛ تصریح کرد: اگر فرد مرتکب چنین عملی متصدی امری است، باید صلاحیتش جهت تصدی و تولی آن امر مورد تجدید نظر قرار بگیرد چراکه غیر اخلاقی نشان دادن چهرۀ رئوفانۀ اسلام، خود عملی قبیح و مشکوک است و قطعاً موجب نزول غضب و نکال الهی خواهد شد.
به گزارش کلمه، در سؤال مذکور به وضعیت سه زندانی سیاسی فعلی که شرایط بحرانی دارند، اشاره شده است: محمدصدیق کبودوند که به خاطر بیماری حاد فرزندش درخواست مرخصی برای پیگیری وضعیت او را دارد و چون مسئولان قضایی موافقت نکرده‌اند از یک ماه و نیم قبل دست به اعتصاب غذا زده؛ نسرین ستوده که از ملاقات حضوری با فرزندانش محروم نگه داشته شده و نرگس محمدی که با وجود بیماری شدید، به بند مجرمان خطرناک در زندان زنجان منتقل شده و دور از فرزندانش نگهداری می‌شود.

متن این پرسش و پاسخ را به نقل از وب سایت آیت الله بیات زنجانی در ادامه می‌خوانید:

سؤال
با سلام؛ یک سوال: ۳۱ روز است که یکی از زندانیان سیاسی دست به اعتصاب زده و گفته می‌شود کلیه‌هایش عفونت کرده است. او برای این اعتصاب غذا فقط یک خواسته دارد: دیدار با فرزند بیمارش! خانم زندانی دیگری هم گفته است که به خاطر جلوگیری مسؤولان از دیدار او با فرزندانش دست به اعتصاب غذا می‌زند. گفته می‌شود خانم محمدی از دیگر زندانیان سیاسی نیز در چنین شرایطی به سر می‌برد! آیا از دیدگاه حضرت عالی برخوردهایی که با زندانیانی نظیر کبودوند و ستوده و محمدی می‌شود که نه مرخصی به آن‌ها می‌دهند و نه اجازه ملاقات با فرزند دارند و نه امکان مداوای خودشان در خارج زندان، آیا این یک رفتار اسلامی و انسانی هست؟

پاسخ
با سلام و تحیت؛ اسلام، مبنایش بر رأفت و رحمت است و به صورت خاص با احکام رحمانیه‌اش، اصل اولی را بر برائت قرار داده است؛ از طرف دیگر در لسان قرآن کریم از پدر و مادر «ربّیانی صغیراً» تعبیر شده و حتی در دَوَران بین حرمت مادر و پدر، مادر را ترجیح داده و مقدم داشته است و در لسان روایات، بهشت «تحت اقدام مادران» آورده شده است.

با این مقدمه باید تاکید کرد که اسلام در اجرای احکام، در مورد زنان به ظرافت‌ها و ویژگی‌های لازم توجه فرموده و برای صیانت و تکریم آنان از تمام توان و از هر نوع تسهیلات تقنینی، فرهنگی و اخلاقی بهره برده است و به صورت خاص در مسائل مربوط به اجرای حدود، حتی وضع حمل و تمام مراحل رضاع را مدنظر قرار داده است که در این موضوع مرور بر آیات قرآن کریم و سنت محمدی (ص)، علوی (ع) و فقه اهل بیت (ع) بهترین دلیل و گواه است.

به نظر می‌رسد در شرع مقدس، اصل حبس زنان به جز در موارد خاص و نادر و جداکردن زنان از خانواده و همسر و بالاخصوص فرزندان – بویژه اگر صغیر باشند – امری مبغوض و نامطلوب است و اگر خدای ناکرده به دلیل عملکرد‌ها میان مادران و فرزندان – بویژه اگر دچار مریضی و کسالت باشند – حائل و مانعی بوجود آید مرتکبین، هم عمل غیر اخلاقی انجام داده و هم مرتکب گناه کبیره شده‌اند و اگر فرد مرتکب چنین عملی متصدی امری است، باید صلاحیتش جهت تصدی و تولی آن امر مورد تجدید نظر قرار بگیرد چراکه غیر اخلاقی نشان دادن چهرۀ رئوفانۀ اسلام، خود عملی قبیح و مشکوک است و قطعاً موجب نزول غضب و نکال الهی خواهد شد.