ايران امروز

ما در رنج‌های مشترک خود یگانه‌ایم

گفتگو با داریوش همایون
مسئله تنها ستم قومی و رفتار با یک استان یا مذهب معین نیست؛ آینده فارسی زبان شیعه همان اندازه تیره است که گویندگان هر زبان و باور مندان هر مذهب دیگری

تلاش ـ اعدام پنج تن دیگر از جوانان دربندمان موجی از نفرت و خشم عمومی را برانگیخته است. علیرغم آن، رژیم اسلامی اسامی بیست و هفت تن دیگر را به عنوان کسانی که احکام اعدامشان صادر شده، منتشر نموده است. این امر نشانه ی چیست، بی اعتنائی ناشی از احساس قدرت یا از زور بیم وحشت؟

داریوش همایون ــ از چند ماه پیش هر بار با نزدیک شدن روز های تظاهرات جنبش سبز، رژیم چند تنی را اعدام می کند. بیست و دوم خرداد نزدیک است، انتظار تظاهرات بزرگی می رود و عده بیشتری را می کشند. این دو، تظاهرات بعدی و اعدام های پیش از آن، نسبت مستقیم دارند. آشکار است که می خواهند مردم را بترسانند و جلو تظاهرات را بگیرند. بزرگ ترین هراس رژیم از تظاهرات است. ولی نمی باید حساسیت همین گروه آدمکشان را نیز در برابر افکار عمومی جهان دست کم گرفت. همه آنچه گفتید هست، هم می ترسانند هم می ترسند؛ هم احساس قدرت می کنند، هم می دانند که زمین زیر پاهای شان به لرزه در آمده است.

تلاش ـ در بیانیه ها و سخنرانی های اخیر سران جنبش سبز بر تداوم حضور و اعتراض مردم بر علیه جناح حاکم تکیه شده است. در آستانه فرارسیدن ۲۲ خرداد و سالگرد جنبش سبز قرار داریم. بی تردید اقدام به چنین اعدام هائی با احتمال وقوع اعتراضات مجدد خیابانی ارتباط دارند. آیا رژیم به نوعی قصد به نمایش گذاشتن ناتوانی جنبش سبز و به ویژه ناتوانی سران آن را در حفظ و دفاع از جان مردم ناراضی که به اعتراض برخاسته اند را ندارد؟

د.ه. راه سبز امید خود فراورده قربانیانی است که مردم یک سالی است در پیکار آزادی خواهانه خود می دهند. هیچ کس نمی باید از آن انتظار حفظ جان مبارزان را داشته باشد. مانند هر پیکار ضد دیکتاتوری، مبارزه به پرداخت همین هزینه ها زنده است. از راه سبز امید تا فعالان جنبش سبز در هر گوشه ایران همه ایستاده اند و نترسیده اند و استراتژی ترور رژیم در برخورد با تخته سنگ پایداری مردمی خواهد شکست.

تلاش ـ یافتن اشکال جدیدی از مبارزه و گستردن ابعاد آن بیش از هر چیز می تواند، بازدارنده موج تهاجمی رژیم گردد. آیا برای اعتراض و عقب نشاندن موج خونریزی و سرکوب رژیم در شکل اعدام های دسته جمعی، تنها صدور اعلامیه و بیانیه کافی است؟

د.ه. اعلامیه ها تنها یکی از اشکال مبارزه اند و مسلما بس نیستند. میان اعلامیه هائی که در ایران نوشته می شود با اعلامیه های ما در بیرون تفاوت بسیار است. آن اعلامیه ها نشان سرکشی است و می باید چالش کردن های جدی رژیم به شمار آید. تظاهرات و اعتصابات در درون برای سست کردن کنترل رژیم و در بیرون برای برانگیختن افکار عمومی که بسیار هم به مردم ایران متمایل شده است ضرورت دارد. اعتصاب عمومی در کردستان ضربه بزرگی به رژیم بوده است. عکس های در های بسته مغازه ها بسیار موثر بود و تا اندازه ای جای تظاهرات را می گرفت. اما مبارزه ریشه ای و دراز مدت و نهائی در جبهه خوداگاهی مردمان است. این هفتاد میلیون، حتا بخش قابل ملاحظه ای از آنان، اگر تصویر روشنی از موقعیت ملی پیدا کند کوه های دشواری ها را پست خواهد کرد.

تلاش ـ اعدام کسانی که دیریست در زندانها بسر برده اند، ابعاد تازه ای بخود گرفته است. نخست آن که هر بار تعداد بیشتری به جوخه اعدام سپرده می شوند و دیگر آن که چه در میان 5 تن اعدام شدگان پیشین و چه در میان لیست بیست و هفت نفره، تعداد بیشتری از جوانان کرد میهنمان هستند. قصد و بهانه چیست؟

د.ه. شهر های کردستان هرگز آرام نشده اند. در کردستان وجود سنیان جمکرانی ها را می آزارد. مانند بلوچستان کینه مذهبی بر دشمنی سیاسی با مردم افزوده شده است. و رژیمی که تنها می خواهد سوار بماند از دامن زدن به گرایش های تجزیه طلبانه نیز برای منحرف کردن پیکار آزادی خواهانه باکی ندارد. آن قدر بر مردم سخت می گیرند که سعدی وار وطن دوستی را فراموش کنند که "نتوان مرد به سختی که من اینجا زادم." و آنگاه لابد در جامه دفاع از ایران به سرکوب بیشتر مردم بپردازند. درکردستان نیز مانند بقیه ایران بزرگ ترین آرزوی رژیم هنگامی برآورده خواهد شد که همه غیر خودی ها، صاحبان اندیشه مستقل و حافظه تاریخی بروند و نباشند. باز به گفته سعدی "هنرمندان بمیرند و بی هنران جای ایشان بگیرند." او بر این بود که محال است.

تلاش ـ سال ها گفته و بارها تکرار کرده اند که بزرگ ترین دشمن امروز ایران حکومتش است. خانم زهرا رهنورد، در یک بیانیه ی اعتراضی، با طرح پرسشی در باره ی ماهیت اعدامهای اخیر، آنها را کمک به تجزیه نامیده است. افراد و شخصیت های سیاسی دیگر نیز نسبت به چنین خطری هشدار می دهند. هشدار به چه کسانی؟ طرفداران آزادی و دمکراسی و کسانی که مردم را به ادامه ی مبارزه دعوت می کنند یا به سران رژیم، که تا کنون سیاستی جز دمیدن بر آتش احساس ستمدیدگی مضاعف دینی، قومی، فرهنگی و جنسیتی نداشته است؟

د.ه. بیانیه خانم رهنورد بجاست و بر نکته اصلی انگشت نهاده است. هشدار هائی از این دست بیش از آنکه خطاب به رهبران جمهوری اسلامی باشد به مردم در هر جاست وگرنه چنانکه اشاره کرده اید این جماعت چنان از عوالم ایرانی و ملی بدورند که تاریخ ایران را می خواهند از یاد فرزندان این ملت ببرند. اما مردم چه در کردستان و چه استان های دیگر می باید خود را از بازی حکومت اسلامی دور نگهدارند. مسئله تنها ستم قومی و رفتار با یک استان یا مذهب معین نیست. آینده فارسی زبان شیعه در حکومت اسلامی همان اندازه تیره است که گویندگان هر زبان و باور مندان هر مذهب دیگری. این رژیم اسلام ش را دارد و منابع نفت و گاز را؛ و در زیر یوغ فرمانروائی خود جماعتی از نفس افتاده، رمه ای از گاوان شیرده و گوسفندان چشم به دست چوپان را می خواهد. ما با هر تفاوت زبانی یا مذهبی یا جنسیتی سرنوشت همانندی داریم. یا این رژیم است یا ایران آزاد آباد. آرزوی احمدی نژاد ها و خامنه ای هاست که هر تکه ایران خود را قربانی بزرگ تری بشمارد و حساب ش را از دیگران جدا کند.

جنبش سبز چنانکه در روز کارگر، با پیوستن به هر مبارزه مردمی، دفاع از هر گروه اجتماعی می تواند این ترفند های خونین حکومت را بی اثر سازد. هر قربانی خشونت و تبعیض یکی از خود ماست. ما در رنج های مشترک خود یگانه‌ایم.

تلاش ـ طبق اخبار و تصاویر رسیده در شهرهای مهم و بزرگ کردستان در اعتراض به اعدامها دست به اعتصاب زده شده است. دست رژیم در سرکوب مبارزات در شهرهای کوچکتر و مناطقی چون کردستان که در این سه دهه همواره زیر کنترل نظامی شدید بوده است، بازتر است. حمایت از اعتصاب در کردستان در شرایط کنونی و اعلام همبستگی با این مبارزات چقدر اهمیت دارد و در رشد مبارزات آزادیخواهانه و تساوی جویانه سراسری چه تأثیری خواهد داشت؟

د.ه. نکته درست در همان کنترل بیشتر رژیم بر شهر های کوچک تر است. در کردستان مردم نشان داده اند که این کنترل را در همه جا می توان در هم شکست به شرط آنکه حرکت ها هماهنگ باشد. با همه اشغال نظامی شهر های کردستان هنگامی که مردم همچون یک تن عمل کردند جلوگیری از آنان ناممکن شد. عمده آن است که پیکار مردمی با همه گوناگونی یکپارچه شود. بی تردید هر گروه اجتماعی گذشته از نارضائی عمومی، خواست ها و گله های ویژه خود را دارد ولی این همه را می توان روی هم ریخت. اینجاست که گفتمان جنبش سبز کارائی و فراگیرندگی خود را نشان می دهد. در دمکراسی محدود به اعلامیه جهانی حقوق بشر، در دمکراسی لیبرال، همه خواست های بهینه (به زبان دیگر خواست های معقول) گروه های گوناگون اجتماعی را می توان آورد. البته هیچ گروهی به خواست های بیشترینه، حد اکثر، خود نخواهد رسید زیرا دیگران نیز هستند. ولی زمینه زندگی ملی سالمی که نیرو ها به جای خنثی کردن، بر یکدیگر بار شوند فراهم خواهد شد.

گفتمان جنبش سبز بزرگ ترین سلاح نسلی است که با آن گام به این میدان نبرد اجتماعی که پیشینیان ش برای خود ساخته اند می گذارد. آن را نمی باید به عنوان "حرف" در برابر عملی که همه از آن دم می زنند به کناری افکند. "و اول کلمه بود."


تلاش ـ با سپاس از شما

منبع: تلاش http://www.Talashonline.com