با نظر آقای احمد زیدآبادی در مورد توتالیتر نبودن جیم الف موافق نیستم، چرا که توتالیتاریسم به قول منطقی‌ها کلی مشکک است که ذومراتب است و ممکن است بگوییم شدت توتالیتر و تمامیت‌خواه بودن ج ا از مثلا دولت کره شمالی کمتر است اما این، مانع از کاربرد وصف توتالیتر ونیز وصف استبداد در باره ج ا نیست. مهم این است که به تعبیر درخشان فقیه برجسته‌ی مشروطه خواه شیخ محمد حسین نایینی، استبداد بویژه استبداد دینی عین نجاست است که جز با ازاله آن ـ و نه با شستشو ـ، مشکلش حل نمی شود.
همچنین با تحلیل آقای زیدآبادی در مورد دلیل اصلی عدم حضور گسترده مردم در سالگرد مهسا که به تعبیر او ناشایستگی اپوزیسیون است، توافق ندارم و معتقدم اپوزیسیون ج ا در داخل و خارج در سیر و صیرورتی آرام در حال شکل‌گیری و پخته شدن و کسب حداقلِ انسجام لازم است و جای نگرانی از خلآ قدرت در پسا جمهوری اسلامی نیست. اما با این حال با تهاجم غیراخلاقی‌ای که به خاطر یک اظهار نظر به آقای زید آبادی شده و قبلا نیز سابقه داشته، مخالفم.
با شناختی که از آقای زیدآبادی در مدت آشنایی دو سه سال اخیر پیدا کرده‌ام، او نه آدمی ترسو و محافظه‌کار است و نه کاسبکار و منفعت طلب، و در عین حال روزنامه‌نگاری باسواد، پرمطالعه و مهمتر از همه متواضع و با اخلاق است که شخصا از یادداشتها و گفتگوهایش می‌آموزم و اغلب آنها را در کانالم باز نشر می‌کنم. شلاق ستم ج ا نیز در سال‌های زندان غیرقانونی بر تن و جان آقای زیدآبادی فرود آمده و کسی نمی‌تواند ناجوانمردانه به او انگ مزدوری نظام را بزند.
آقای زیدآبادی و هر فعال سیاسی و صاحب اندیشه باید آن گونه که پدیده‌های سیاسی را می‌فهمد و درمی‌یابد، بازگو کند و به مخاطبانش منتقل کند. کسی نمی‌تواند یک تحلیل و برداشت خاص را به یک تحلیلگر تحمیل کند و یا از او تقاضای تقلید کند. در کتاب “عصر حیرت” که موضوعش کلام و فقه است استدلال کرده‌ام که بخش اعظم موضوعات دینی و فقهی به دلیل غیاب مفسر معصوم دین، دستخوش برداشتها و اجتهادات ظنی و غیر یقینی است و کسی نمی‌تواند مدعی دستیابی به نابیت و قطعیت دیدگاه و فتوای خود شود و دیگران را از مدار فقاهت خارج بداند. همین امر در مورد سیاست و نیز بخشی از یافته‌های علوم انسانی نیز صادق است و کسی نمی‌تواند به راحتی مثلا در باره شیوه مبارزه و عبور از یک نظام استبدادی ادعای قطع و یقین کند و دیدگاههای دیگر را پرت و واضح البطلان بداند و بدتر این که به صاحبان آن ایده ها ناسزا بگوید. آنچه می‌تواند ما را در رسیدن به حقیقت و مسیر درست‌تر راهبر باشد گفتگو و تبادل نظر و شنیدن استدلالهای یکدیگر است.
بنا بر این باید به همه فعالان عرصه سیاسی و جریانها حق اظهار نظر و کنش آزادانه و بدون واهمه از جوسازی‌ها را داد مگر آن که ثابت شود فردی یا جریانی کاسبکار، فرصت‌طلب، نفوذی، مخالف ارزش‌های مسلّمی چون دموکراسی، منافع ملی، اصول اخلاقی، حقوق و کرامت انسانی، خشونت پرهیزی، تمامیت ارضی ایران و ... است که در این صورت ممکن است از هر گونه تعامل و همراهی با او مایوس شویم، هر چند در این موارد هم حق ناسزا گویی نداریم، مگر آن چه که اوصاف واقعی آنهاست مثل خیانت در مورد عناصر نفوذی.
بنده در هر جا که با نزاعی تند و همراه با فحاشی و برخوردهای حذفی و انشعابی در میان اپوزیسیون با یکدیگر مواجه می‌شوم، حتما یکی از احتمالات قابل توجه را نقش عناصر نفوذی نهادهای امنیتی و سپاه سایبری می‌دانم، گر چه بخشی از آن هم ناشی از ناآگاهی و کم ظرفیتی و بی اخلاقی یک طرف یا طرفین نزاع است.
ما، هم برای عبور از وضعیت کنونی، و هم برای ساخت ایران آزاد و آباد آینده سخت نیازمند اتحاد و همگرایی و همدلی در عین حفظ حق نقد محترمانه و گفتگوی انتقادی با یکدیگر هستیم تا این روزهای تلخ تر از زهر را پشت سر بگذاریم.