.(JavaScript must be enabled to view this email address)
درست است که در ساختار سیاسی ایران همه مشکلات اجتماعی و فرهنگی کشور به سرعت سیاسی می‌شود، اما گاه مانند شیوع ویروس کرونا ابعاد مشکل آن قدر عظیم است که این نگاه سیاسی باید ذیل امر یاری‌رسانی به مبتلایان، کمک به کادر درمانی آسیب دیده و در معرض خطر و حل معضل عاجل اقتصادی اقشار محروم، قرار بگیرد.
هفته پیش جمعی از دانشگاهیان و فعالان سیاسی که البته منتقد حکومت از جمله در امر پیشگیری و اطلاع‌رسانی درمورد شیوع اپیدمی کرونا نیز هستند و بارها در وقت لزوم ایرادات خود به سیاست‌های داخلی و خارجی مسئولان حکومتی ایران را نیز مطرح کرده‌اند نامه‌ای به دونالد ترامپ نوشتند و خواستار رفع تحریم اقلام پزشکی، دارویی و نیازهای زیستی روزمره که مردم ایران برای مبارزه با شیوع کرونا به آن نیاز دارند و رفع واقعی موانع بانکی برای فرستادن این کالاهای ضروری به ایران شدند.
در این میان عده‌ای بر نویسندگان این نامه تاختند که چرا حکومت ایران را در امر مبارزه با کرونا مورد خطاب و عتاب قرار نداده‌اند و اینکه مسئول اصلی حکومت ایران است و نه تحریم‌های امریکا. بگذریم از اینکه هدف نویسندگان آن نامه به رئیس جمهور امریکا بحث تحریم‌های امریکا نبود و درخواست آنها رفع واقعی تحریم دارویی، پزشکی و اقلام ضروری روزمره بود که خود مقامات امریکایی هم در ظاهر بارها درباره مشمول تحریم نبودن حداقل اقلام پزشکی و دارویی سخن گفته‌اند. شگفت انگیزت و تاسف انگیزتر اما این است که در دو سه روز گذشته عده‌ای از ایرانیان مخالف حکومت سایتی برای امضا در اینترنت راه انداخته‌اند که خواستار ادامه تحریم‌ها در شرایط موجود است. این درحالیست که در اغلب کشورها نیروهای اپوزیسیون دعواهای سیاسی را فعلا کنار گذاشته‌اند و همه تلاش‌ها برای بسیج امکانات جهت کاهش تعداد قربانیان و کاستن از درد و رنج بیماران و صدمه دیدگان اقتصادی است.
مایک پومپئو وزیر خارجه امریکا از یک سو می‌گوید ارسال دارو و تجهیزات پزشکی به ایران تحریم نیست اما در همان حال می‌گوید این تجهیزات، داروها و یا کمک‌ها نباید به دست “تروریست‌ها” بیفتد! از سوی دیگر ترس از تحریم‌های بانکی امریکا، عملا معاملات در عرصه دارو و کالاهای پزشکی را نیز با ایران غیرممکن کرده است.
در همه کشورهایی که از نظام دمکراسی محرومند، بخشی از کمک‌های ارسالی خارجی سر از بازار سیاه درمی آورد، احتکار می‌شود و یا عادلانه بین نیازمندان تقسیم نمی‌شود. ولی آیا می‌شود با این استدلال جلوی ارسال کمک‌های حیاتی به این کشورها را گرفت؟ از این گذشته مگر زیربنای دیگری جز امکانات و شبکه‌های لجیستکی دولت و سپاه برای وارد کردن یا رساندن کمک‌های پزشکی و دارویی به ایران و پخش آن در بیمارستان‌ها و دیگر مراکز درمانی یا دارویی کشور وجود دارد؟ می‌خواهند وسایل و امکانات پزشکی یا بسته‌های دارو را را از هوا برای مردم، بیمارستان‌ها و دیگر مراکز درمانی بر زمین بریزند؟
حوادثی در حیات ملت‌ها هست که در حافظه تاریخی آنها ثبت می‌شود، تاثیرات و تبعات دراز مدت خواهد داشت و گریبان نیروهای درگیر و مسئول را خواهد گرفت. همان گونه که رفتن مجاهدین به عراق و کمک آنها به نیروهای صدام حسین در جنگ علیه ایران از خاطره ایرانیان، علیرغم نارضایتی از جمهوری اسلامی، پاک نخواهد شد، کسانی نیز که امروز تلاش می‌کنند بنام مبارزه با جمهوری اسلامی بر طبل تحریم‌ها بکوبند و ادامه آن در شرایطی خواستار می‌شوند که مردم ایران با فاجعه ملی شیوع کرونا در نبرد هستند، را از یاد نخواهند برد.
ترامپ، مایک پمپئو و ایرانی‌های طرفدار آنها اگر واقعا چنانکه می‌گویند بین حکومت ایران و مردم ایران تفاوت قادر می‌شوند این را باید در عمل و الان که روز حادثه است ثابت کنند، نه در حرف و در تکرار ژست‌های شیک سیاسی. در شرایط استثنایی فراگیری اپبدمی کرونا به مثابه یک فاجعه ملی، پافشاری بر ادامه تحریم‌ها حتی از زاویه طرفداران سیاست تحریم، یک خطای سیاسی است.
در اغلب کشورهای دنیا چنانکه اشاره شد نیروهای اپوزیسیون مبارزه سیاسی با جناح رقیب را موقتا تعطیل کرده‌اند تا در امر تلاش برای نجات جان انسان‌ها و کمک رسانی به بیماران و صدمه دیدگان اقتصادی خللی وارد نشود. در صحنه سیاسی اپوزیسیون ایران اما متاسفانه کمتر خبری از این نوع نگاه است.
از در و دیوارِ حکومت و صدا و سیمای آن کم‌کاری ندانم‌کاری و بی‌عرضگی در مدیرت بحران کرونا می‌بارد و مردم به برکت شبکه‌های اجتماعی و رادیو تلویزیون‌های فارسی زبان خارج از کشور از مشکلات باخبرند. وظیفه نیرو
های اپوزیسیون در شرایط ویژه کنونی تکرار و تذکر هزار و یکمین بار خطاهای حکومت و مسئول شماره یک و دو معلوم کردن در این ماجرا نیست. همه آنها را می‌شناسند. وقتِ انتقادات و توصیه‌های سازنده است، نه زمان امتیازگیری و ختثی‌سازی نیروها و امکانات. الان زمان انتخاب زبان و ادبیاتی است که به بسیج و همکاری حتی نیروهای جبهه مقابل در حکومت و به هموطنان سهل‌انگار و متعصب و بی‌ملاحظه نسبت به توصیه‌های پیشگیرانه پزشکان، هم در امر درمان و پیشگیری این اپیدمی کمک کند. زمان، زمان کمک به بسیج همه امکانات چه حکومتی و چه مردمی است. زمان فراخوانی مردم به همیاری و همکاری با مسئولان دولتی، انتظامی و بهداشتی درگیر در امر معالجه و پیشگیری و رعایت توصیه‌های پزشکان و سایر متخصصین و دنبال کردن اخبار از منابع معتبر است.