۱) برخی از افسران سپاه پاسداران در محفل‌های دوستانه و خانوادگی خود، در رؤیای خویشتن سال ۱۳۹۶ را سال بدون روحانی نامیده‌اند. همه دستگاههای تبلیغاتی سپاه پاسداران و بیت رهبری و شخص رهبر نیز به ویژه در میان تهیدستان یا قشرهای سنتی جنوب شهر تهران یا جاهای دیگر، تمام تلاش خود را در این راه به کار می‌گیرند. آنها همزمان با شکل خاصی از تبلیغ برای کشیدن هواداران یا وابستگان سنتی خود به پای صندوقهای رأی، با شایعه‌ها و تحلیل‌هایی سطحی از این دست که انتخابات به دور دوم کشیده خواهد شد و یا اینکه تصمیم‌گیران تصمیم خود را گرفته‌اند، تلاش می‌کنند ناخرسندی توده‌ها از حکومت را به سوی دولت روحانی بکشانند. در این زمینه، آنها همان فرهنگ عامیانه و دایی جان ناپلئونی را به کار می‌گیرند که اپوزیسیون تحریمی به کار می‌گیرد. اپوزیسیونی که اگر راستش را بخواهید، گزافه نیست بگوییم که بیشترشان با احمدی‌نژادی‌ها همسو و هم اندیش هستند و در گذشته نیز این را در سخنان برخی چهره‌های شناخته شده‌ی آنها دیده‌ایم. هواداران سپاه و بیت رهبری خوب می‌دانند که بسیاری از مردم به رئیسی یا قالیباف رأی نخواهند داد و تنها هواداران سنتی راست‌گرایان به این دو تن رأی خواهند داد. از اینرو، تلاش می‌کنند انتخابات را به پرسش بکشند تا از رأی مردم به روحانی بکاهند. شاید به همین دلیل، در این دوره رهبر جمهوری اسلامی از کسانی که اسلام و جمهوری اسلامی و انقلاب را دوست دارند می‌خواهد که در انتخابات شرکت کنند. او دیگر ملیون را تشویق به شرکت در انتخابات نمی‌کند. کسی به درستی و سد در سد نمی‌تواند نتیجه این انتخابات را پیشگویی و پیش‌بینی کند و امکان هرچیزی هم وجود دارد. با این‌همه، من چنین می‌پندارم که امکان بیشتر آن است که روحانی در نخستین دوره رأی خواهد آورد و سال ۱۳۹۶ سال بی روحانی نخواهد بود. اگر هم باشد، این اپوزیسیون تحریمی و توده‌های تهیدست هستند که بیشترین زیان را خواهند دید.
۲) برخلاف تحریمی‌ها که در آرزوی آمادگی شرایط برای یک انتخابات دموکراتیک به پنداشت خودشان هستند، این نگارنده بر آن است که نه چنین شرایط آرمانی و آزمایشگاهی را کسی به آنها دو دستی پیشکش خواهد کرد، و نه این پرنده‌ی نایاب دموکراسی ناب و آرمانی در جایی دیده شده است. همین بس که اندکی به آرمان‌شهرهای دموکراتیک خود مانند آمریکا و فرانسه بنگرید تا دریابید که آن کشورها نیز آنچه به خورد مردم می‌دهند نه دموکراسی، که خودکامگی ناب است. در این کشورها نیز نه همه‌ی مردم رأی می‌دهند و نه همه کسانی که رأی می‌دهند آگاهانه و برای گل روی دموکراسی رأی می‌دهند. همچنین، هیچیک از کسانی هم که رأی می‌گیرند نه پرولتر هستند و نه آدم‌هایی دموکرات. در فرجامین انتخابات آمریکا، گزینش میان یک سناتور کهنه کار و ثروتمند بود و یک سرمایه‌دار با منش فاشیستی و خودکامانه. و در سبد رای این سرمایه‌دار پیروز در انتخابات، بیشترین رأی از آن تهیدستانی بود که قالیباف در ایران آنها را ۹۶ درسدی می‌خواند. اگر روحانی انتخاب نشود، توده‌های فرودست ۹۶ درسدی یا قالیباف سرهنگ گازانبری را گزینش خواهند کرد، یا رئیسی دژخیم و مار روی گنج آستان قدس را. دودل نباشید که دست کم تا آینده‌ای دور، هیچیک از پنداربافان تحریمی رئیس جمهور ایران یا رئیس شوراهای خلق نخواهند شد. فزون برآن، برد این تحریم آنچنان کوتاه خواهد بود که حتی ۵ حزب کرد نیز تیری به هدف خلق‌های ادعایی خود نخواهند زد. این تحریمها شاید تنها بتواند سفره‌ی اصلاحات‌ستیزی بیت رهبری و سپاه را آرایش کند.
۳) دموکراسی در همین معنای کمینۀ انتخاباتی خود، یک رفتار اجتماعی است که تنها در فرایند اجتماعی انتخاب‌کردن و انتخاب‌شدن آموخته خواهد شد. در این زمینه نیز فاش می‌گویم که به دور از چشم و خواست تحریمی‌ها و نیز به دور از خواست و هدف مدیران جمهوری اسلامی، نخبگان واقع‌نگر و ایرانیان نگران زندگی خود و خانواده‌شان، اکنون با انباز شدن در همین انتخابات‌ها که برخی از وابستگان اپوزیسیون خوش دارند آن را انتصابات بنامند، به خوبی در حال فراگرفتن این فرهنگ هستند. من پروا ندارم بگویم آنچه همین روزها به نام انتخابات در ایران انجام می‌شود، تا جایی که به رفتار مردم و نخبگان آنها بر می‌گردد و به وارون خواست حاکمیت، چه در انتخاب ریاست جمهوری و چه در شوراهای شهر، تا اندازۀ زیادی دموکراتیک است. من در نوشتاری در روز ۲۶ اسفند ۱۳۹۵ به دوستان اوپوزیسون زنهار داده بودم که «آب به آسیاب گروه‌های فساد و تباهی ایران نریزیم». اکنون و در آستانه‌ی برگزاری انتخابات دور دوازدهم ریاست جمهوری و انتخابات شوراها، پیشنهاد می‌کنم که «ابزار دست گروه‌های فساد و تباهی ایران نشویم». من در این انتخابات به حسن روحانی رأی می‌دهم.
پیروز باشیم
پانزدهم اردیبهشت ۱۳۹۶
■ من با نظر شما کاملا موافقم که تحریم خواست فاسدترین باندهای حکومت ایران و در راس آنها خامنه‌ای و سپاه است ولی بد نیست گوشزد کنم که ادعای «همین بس که اندکی به آرمان‌شهرهای دموکراتیک خود مانند آمریکا و فرانسه بنگرید تا دریابید که آن کشورها نیز آنچه به خورد مردم می‌دهند نه دموکراسی، که خودکامگی ناب است.» درست نیست. شما اصلا نمی‌توانید حاکمیت‌هایی که مردم خودشان با آزادی مطلق آنها را انتخاب می‌کنند و عوام‌فریبان به آنها قول برگشتن به دورانی بهتر از امروز را وعده می‌دهند با حاکمتی مقایسه کنید که مردم را با ترس از مردن و نابود شدن و گرسنه ماندن مجبور می‌کند به افعی پناه برند تا از جنایت ماران بدتر از افعی در پناه باشند ولی به هر حال هر دو (مار و افعی) نقش اساسی‌شان نگه‌داری خودکامگی و رفاه خود و خانواده‌هایشان و کنترل کامل اقتصاد و فرهنگ مردم است تا هیچگاه فرصت نفس کشیدن نیابند. مقایسه شما مغلطه است حال کاری به هدفش نداریم. بهتر است مردمی را که برای هفته‌ای دوبار رستورانشان و عوض کردن هر دوسال یکبار اتومبیلشان را با مردمی که برای فروش بچه‌هایشان و اعضای بدنشان آگهی به در و دیوار می‌چسبانند در یک سبد نگذارید.
اگر مردم فرانسه یا آمریکا در شرایط ایران بودند رهبرانشان مثل رهبران ایران جسارت حضور در خیابان بدون صدها تفنگ بدست در اطراف خود نداشتند. وقتی حرفی برای شنیدن دارید مجبور نیستید مثل رهبر و نوچه‌اش احمدی‌نژاد سعی کنید ثابت کنید ایران آزادترین کشور دنیاست و یا مثلا جز آزادترین کشورهای دنیاست.