ايران امروز

یک موفقیت بزرگ برای پرزیدنت اوباما

شهلا صمصامی
در یک رأی بسیار مهم و تاریخی، دیوانعالی آمریکا قانون جنجالی بیمه بهداشت عمومی معروف به «اوباما کِر» را تأیید کرد. چهار نفر از قضات لیبرال، «استفان بریر»، «روت بدر گینگز برگ»، «سونیا سوتامایور»، «اِلنا کگن» به همراه رئیس دادگاه عالی «جان رابرتز» بخش مهمی از این قانون که می‌گوید «افراد بدون بیمه مجبور به خرید بیمه بهداشت هستند» را مغایر با مفاد قانون اساسی ندانستند.

رأی نهائی توسط «جان رابرتز» داده شد. وی استدلال می‌کند که «دولت فدرال این قدرت را ندارد که مردم را مجبور به خرید بیمه بهداشتی نماید ولی دولت می‌تواند برای کسانیکه بدون بیمه هستند مالیات بگذارد».

«جان رابرتز» بخوبی به سیاسی بودن و اختلاف شدید دو حزب در مورد این قانون آگاه بود. وی در نظریه‌ی خود می‌نویسد «ما به اینکه این قانون یک خط مشئی درست است توجه نداشتیم. این قضاوت رهبران منتخب ملت است».

«رابرتز» همچنین می‌گوید: «این قانون ایجاب می‌کند که افرادی که بیمه ندارند جریمه‌ی مالی بپردازند. این را می‌توان بطور منطقی مالیات نامید و از آنجائیکه قانون اساسی چنین مالیاتی را اجازه می‌دهد این نقش ما نیست که آنرا ممنوع کنیم و یا در مورد منصفانه بودن و بی‌طرفانه بودن آن نظر دهیم.»

دیوانعالی عملاً با تأیید این بخش کوچک، تمام قانون بیمه بهداشت «اوباما کِر» را قابل اجرا شناخت. این قانون که مهمترین موفقیت اوباما در دوره اول ریاست جمهوری‌اش بحساب می‌آید از ابتدا با مخالفت بسیاری از کنسرواتیوها و شرکت‌های بیمه روبرو شد. در حقیقت «حزب چای» در مخالفت با این قانون بوجود آمد.

این قانون توسط کنگره زمانیکه دموکرات‌ها اکثریت را داشتند و تنها با آراء دموکرات‌ها در کنگره در ۲۰۱۰ بتصویب رسید. لحظاتی پس از امضای این قانون توسط پرزیدنت اوباما اولین چالش قانونی از جانب ایالت فلوریدا آغاز شد. در طول این دو سال ایالات دیگری نیز علیه «اوباما کِر» اقامه دعوا کرده و پس از گذشتن از مراحل دادگاههای پائین‌تر در نهایت به دیوانعالی رسید.

نماینده‌ی دادستان کل از جانب دولت اوباما از این قانون در دادگاه عالی دفاع کرد. در مارچ امسال دیوانعالی به نظرات طرفین گوش کرد و پس از سه روز بحث و گفتگو هیچ معلوم نبود در نهایت سرنوشت قانون «اوباما کِر» چه شود. رأی دیوانعالی برای هم طرفداران و هم مخالفان غیر منتظره بود.

«جان رابرتر» در سال ۲۰۰۵ از جانب پرزیدنت جرج بوش کاندیدا شد و کنگره در زمان کوتاهی او را برای شغل بسیار مهم ریاست دیوانعال تأیید کرد. «رابرتز» در موارد بسیاری از جمله قانون معروف به «ستیزن یونایتد» که به کمپانی‌ها اجازه می‌دهد هر اندازه بخواهند پول صرف انتخابات چه در سطح ایالتی چه فدرال نمایند، به نفع جمهوریخواهان رأی داده است. به اینگونه رأی او در مورد «اوباما کِر» با تعجب دموکراتها و انتقاد کنسرواتیوها روبرو شد.

کارشناسان سیاسی بر این عقیده‌اند که «جان رابرتز» به عنوان رئیس دیوانعالی این بار می‌خواست صرفاً قانون اساسی آمریکا را به اجرا بگذارد و وارد اختلافات سیاسی نشود. وی با این رأی می‌تواند نام نیکی از خود بجا بگذارد.

عکس‌العمل جمهوریخواهان و دموکرات‌ها

«میت رامنی» که بلافاصله پس از اعلان خبر نظریه دیوانعالی صحبت کرد گفت: «مأموریت ما واضح است. ما می‌خواهیم «اوباماکر» را از بین ببریم به این منظور باید پرزیدنت اوباما را بر کنار کنیم و این کاری است که من انجام خواهم داد». «رامنی» همچنین گفت: «کاری را که دادگاه در آخرین جلسه خود انجام نداد، من در اولین روز ریاست جمهوریم به اجرا می‌گذارم و آن تغییر قانون «اوباما کر» است.

پرزیدنت اوباما که از کاخ سفید صحبت می‌کرد گفت: «من می‌دانم که بحث در مورد این قانون تفرقه آمیز بوده است. این واضح است که من برای برد سیاسی این کار را انجام ندادم بلکه به این دلیل بود که معتقد بودم برای کشور و مردم کار درستی است.» وی همچنین اضافه کرد: «بالاترین دادگاه این سرزمین نظر داده است. کاری که ما نخواهیم کرد، کاری که نباید انجام داد دوباره جنگیدن نبردهای سیاسی دو سال پیش و یا بازگشت به آنچه قبلاً بود.»

اوباما گفت: «رأی دیوانعالی یک پیروزی برای همه مردم در سراسر آمریکاست که زندگی‌شان امروز قابل اعتمادتر و بهتر شده است». «نانسی پولاسی» که زمان گذشتن این قانون از کنگره سخنگوی مجلس بود و در این زمینه فعالیت زیادی انجام داد پس از رأی دادگاه در مورد سناتور «ادوارد کندی» از طرفداران بیمه بهداشتی که پیش از این قانون فوت کرد گفت: «حالا او می‌تواند در آرامش بخوابد».

عکس‌العمل جمهوریخواهان از جمله جان بینر سخنگوی مجلس، نمایندگان مجلس و اعضای حزب چای همگی منفی و خصمانه بود.

مخالفت جمهوریخواهان و دست راستی‌ها عموماً به سه دلیل است. اول اینکه اوباما را به عنوان رئیس جمهور نپذیرفته‌اند و او را نماینده‌ی منتخب خود نمی‌دانند. دوم معتقدند این قانون به دولت اختیارات زیادی می‌دهد. برای این دسته از آمریکایی‌ها دخالت دولت در امور زندگیشان از جمله بیمه بهداشتی همانند سیاست‌های کشورهای سوسیالیستی است که به‌نظر این گروه مغایر با آزادی‌های فردی است.

دلیل سوم این است که این قانون به مردم فقیر و کم درآمد کمک می‌کند که بیمه داشته باشند. مخالفان می‌گویند پول مالیات دهندگان آمریکا نباید صرف کسانی شود که فقیر و کم درآمد هستند. دست راستی‌های مخالف بر این عقیده‌اند که همه باید کار کنند و اگر کسی فقیر است باین دلیل است که تلاش کافی نکرده است.

مفاد قانون بهداشت عمومی

بد نیست بدانیم که بر خلاف ادعای مخالفان، قانون معروف به «اوباما کر» بیمه بهداشتی را بدست دولت نمی‌دهد. کمپانی‌های بزرگ بیمه همچنان بکار خود ادامه داده و حتا با این قانون بیزنس آنها بهتر هم می‌شود. تفاوت اصلی در برخی مقرراتی است که این قانون بوجود آورده است.

در حقیقت لیبرال‌ها هم از ابتدا مخالف این قانون بودند زیرا بنظر آنها اوباما با شرکت‌های بیمه توافق کرده است و دست آنها را در این بازار پر منفعت باز گذاشته است. به‌نظر لیبرال‌ها داشتن بیمه بهداشتی حق همه‌ی مردم است و دولت باید این خدمات را مجانی در اختیار مردم صرفنظر از درآمد آنها قرار دهد. لیبرال‌ها قانونی مانند آنچه که در کانادا و یا انگلیس است را می‌خواستند.

قانون «اوباماکر» در چند مرحله به اجرا می‌رسد. چند مورد هم اکنون در حال اجراست.

تا پیش از تصویب این قانون شرکت‌های بیمه می‌توانستند افرادی را که بیمار بوده و یا عوارض ویژه‌ای دارند بیمه نکنند. و یا زمانیکه متقاضیان برای مثال در پر کردن فرم‌های بیمه اشتباه می‌کردند، می‌توانستند بیمه آنها را لغو کنند. اگر کسی به بیماری مهمی مانند ناراحتی‌های قلبی و یا سرطان دچار می‌شد. شرکت بیمه می‌توانست نه تنها نرخ بیمه را بالا ببرد بلکه می‌توانست آنها را بیمه نکند.

شرکت‌های بیمه در حقیقت صاحب جان و مال مردم بودند. موارد بسیاری وجود داشت که افرادی که دچار بیماری‌های شدید شده به عمل‌های بزرگی نیاز داشتند مخارج بیمارستان و عمل بحدی بود که آنها را به ورشکستگی می‌رساند. مردم بسیاری مجبور بودند خانه‌ی خود را بفروشند و مخارج پزشکی کودک، مادر، پدر و یا همسر خود را بپردازند.

قانون جدید این مشکلات را تا حد زیادی حل کرده است. از مهمترین بخش‌های این قانون این است که شرکت‌های بیمه صرفنظر از وضعیت سلامت افراد نتوانند بیمه آنها را لغو کرده، نرخ را افزایش داده و یا از بیمه کردن آنها خودداری کنند.

ماده‌ی دیگر این قانون اینست که جوانان تا سن ۲۶ سالگی می‌توانند همچنان از بیمه پدر و مادر استفاده کنند. این بخش بسیار مهمی است. زیرا بسیاری از جوانان درآمد کافی ندارند که بیمه برای خودشان بخرند. این کمک بزرگی در وضعیت اقتصادی مشکل امروز است. از سال ۲۰۱۴ مردم می‌توانند از بازار آزاد بیمه بهداشتی بخرند. در حال حاضر بیمه بهداشتی تنها توسط چند شرکت بسیار بزرگ بیمه تأمین می‌شود. برای ایجاد رقابت بیشتر شرکتهای کوچکتر که استاندارد تعیین شده از طرف دولت را دارند می‌توانند با شرکت‌های بزرگتر رقابت کنند.

دولت همچنین برای کمک به مردم در خرید بیمه میلیونها دلار به شکل «یارانه» خواهد داد که همه بتوانند بیمه داشته باشند. چنانچه افرادی حاضر نشوند به هیچ‌وجه بیمه بهداشتی خریداری کنند، جریمه خواهند شد. این جریمه‌ها که از سال ۲۰۱۵ آغاز می‌شود ابتدا ۹۵ دلار است و تا سال ۲۰۱۷ به ۶۸۵ دلار افزایش خواهد یافت. این بخش از قانون بود که مورد اعتراض بیشتر مخالفان قرار گرفت و برای تعیین تکلیف به دادگاه عالی رفت.

دلیل گذاشتن این بخش در قانون این بود که سالیانه میلیاردها دلار خرج کسانی است که بیمه نداشتند و تنها زمانیکه نیاز شدید دارند به اورژانس می‌روند. مخارج پزشکی و بیمارستان این تعداد از مردم در نهایت توسط مالیات دهندگان پرداخت می‌شود. قانون جدید که هم اکنون از جانب دیوانعالی تأیید شده است این مخارج را کم کرده و به تدریج همه دارای بیمه خواهند شد. در مورد افراد مسن و بالای ۶۵ سال تغییر زیادی بوجود نیامد و این گروه همواره می‌توانند از یکنوع بیمه‌ای که توسط دولت پرداخت می‌شود بنام «مدی کر» استفاده کنند.

در قانون جدید بیمارستان‌ها هم برنده هستند زیرا نه تنها هر کسی که به بیمارستان مراجعه می‌کند یا بیمه دارد و یا از کمک دولتی استفاده می‌کند، بلکه بیمارستان‌هایی که کیفیت خدمات پزشکی آنها بیشتر و بهتر است، کمک‌های مالی بیشتری دریافت می‌کنند. دیوانعالی بخشی را که مربوط به افراد کم درآمد و فقیر است کاملاً تأیید نکرد و خواستار تغییراتی شد.

«مدی کید» قانونی است که شامل حال افرادی است که سالیانه در حدود ۱۵ هزار دلار درآمد دارند. این رقم زیر خط فقر است. اوباما سعی داشت کمک به این گروه را توسعه دهد و در قانون آمده است که ایالات کمک بیشتری به این افراد برسانند. دیوانعالی بخشی را که کمک‌های دولتی به این افراد است پذیرفت ولی رأی داد که نمی‌توان ایالات را مجبور کرد در توسعه این برنامه شرکت کنند.

مورد مهم دیگری که در قانون بیمه بهداشتی آمده است این است که شرکت‌های بیمه دست کم ۸۰ درصد از پولی که از افراد دریافت می‌کنند باید صرف کمک‌های پزشکی به بیمه شدگان کنند. ۲۰ درصد برای مخارج اداری است.

دادگاه زندگی مرا نجات داد

«اسپایک» Spike در سرمقاله‌ای در لوس انجلس تایمز می‌نویسد:
«نمی‌خواهم بیش از حد دراماتیک باشم، ولی برای من این رأی دیوانعالی موضوع مرگ و زندگی بود. حالا که این قانون تأیید شد من می‌توانم به مداوای خود برای سرطان سینه ادامه دهم. من یکی از اولین کسانی بودم که از قانون معروف به «اوباما کر» نفع بردم.

اواخر سال پیش متوجه شدم سرطان سینه‌ی پیشرفته دارم. هیچ بیمه‌ای نداشتم و راه حل‌هایم بسیار محدود بود. هیچ شرکت بیمه‌ای شخصی را در موقعیت من قبول نمی‌کرد. ولی خوشبختانه این بخش از قانون «اوباماکر» که حتا با داشتن بیماری می‌توان بیمه گرفت به مورد اجرا گذاشته شده بود. من توانستم تحت یک برنامه دولتی بیمه‌ای خریداری کنم.

من بیمه نداشتم نه بدلیل اینکه فردی تنبل و سربار جامعه هستم، بلکه به این دلیل که من و همسرم برای خودمان کار می‌کنیم. ما قبلاً بیمه داشتیم ولی زمانیکه مخارج بیمه ما به ۱۵۰۰ دلار در ماه رسید، دیگر نتوانستیم آنرا بپردازیم و بیمه را از دست دادیم. من می‌توانم بشما بگویم که «اوباما کر» حداقل آن بخشی که مربوط به وضعیت من می‌شد بسیار مفید است و کار می‌کند.

یک هفته پیش در یک عمل جراحی مهم هر دو سینه‌ی مرا برداشتند. این پس از ماهها شیمی درمانی بود. خوشبختانه در طول بیماریم کمک‌های پزشکی بسیار خوبی دریافت کرده‌ام. تمام آن چیزهایی را که مخالفان در مورد اوباما کر می‌گویند من ندیدم. هیچکس در روابط من و دکترهایم دخالت نکرد. هیچ مأمور دولتی مانع آزمایش‌های متعددی که نیاز داشتم نشد.

شش ماه پیش زمانیکه من برای نخستین بار در این روزنامه در مورد وضعیت خودم نوشتم، کسانی بودند که برایم نامه‌های نفرت‌انگیز فرستادند. حتا کسانی بودند که گفتند جایز است که من بمیرم. ولی افرادی هم کنجکاو بودند، افرادی هم از من حمایت کردند.

کنجکاوی بیشتر از خارج از آمریکا بود. کانادا، فرانسه، ایتالیا، انگلیس و سویس. برای آنها قابل درک نبود که رفرم در بیمه بهداشتی این اندازه جنبه سیاسی داشته باشد. آنها متعجب بودند که چرا مردم واقعیات را در مورد این قانون نمی‌دانند. چگونه است که ما می‌توانیم این اندازه نسبت به یکدیگر بی‌رحم باشیم و چرا ما سیستم بیمه بهداشتی را این اندازه مورد انتقاد قرار می‌دهیم.

در نتیجه آن مقاله، بسیاری از من خواستند داستانم را بیشتر بازگو کنم، من از کسانی هستم که از قانون «اوباماکر» نتایج بسیار مثبتی دیدم و وظیفه خودم دیدم در این مورد صحبت کنم.

من هرگز تصور نمی‌کردم که دچار سرطان شوم. هیچکس این را نمی‌خواهد. ولی زمانیکه به این بیماری دچار می‌شویم همه چیز زندگی تغییر می‌کند. برای پنج ماه هفته‌ای چهار ساعت شیمی درمانی می‌کردم. عوارض جانبی آن وحشتناک بود. هفته پیش عمل جراحی بزرگی داشتم که سه روز در بیمارستان بودم.

من اینها را می‌نویسم نه برای اینکه ترحم می‌خواهم. ولی می‌خواهم بگویم که شیمی درمانی و عمل جراحی به اندازه‌ی کافی استرس دارد که دیگر نگرانی در مورد اینکه چگونه مخارج سنگین آن را پرداخت غیرقابل تحمل است.

بیشتر مردم نمی‌دانند در این قانون که نام واقعی‌اش «قانون قابل دسترس» «Affordable care Act» است چه مفادی وجود دارد. ولی آمارها نشان می‌دهد که بیشتر مردم آمریکا مخالف آن هستند. مطبوعات آزاد ما حقایق را در این مورد روشن نکرده‌اند و جمهوریخواهان در زمینه پخش دروغ‌های زیاد و ترساندن مردم فعالیت بیشتری داشته‌اند. دموکرات‌ها هنوز نتوانسته‌اند مردم را آگاه کنند.

این برای من قابل باور نیست که چه تعدادی از آمریکایی‌ها تصور می‌کنند این قانون باعث می‌شود که آنها بیمه بهداشتی کنونی خود را از دست بدهند. من بی‌نهایت خوشحالم که این قانون از جانب دیوانعالی تایید شد. ولی به این معنی نیست که کاملاً در امان باشد. «جان بینر» و «میت رامنی» مصمم‌اند که آنرا از بین ببرند و آنها می‌توانند موفق شوند اگر آمریکایی‌ها آگاه نباشند.

این به این معنی نیست که تنها به «فاکس نیوز» گوش کنند. همه باید بدانند این قانون روزی در زندگی آنها تأثیر خواهد داشت. یا حتا امروز مؤثر است.

اگر مانند من در وضعیتی قرار بگیرید که بدون بیمه با یک بحران بزرگ روبرو شوید و یا فرزندانی که دانشگاه را تمام کرده و هنوز شغلی ندارند، بدون بیمه چه خواهید کرد. امروز زمان آن است که در این مورد آگاه شد. پیش از آنکه در مورد این قانون تاریخی نظری بدهید آنرا مطالعه کنید.»