ايران امروز

چرا روی گزینه‌ی «عبدالله نوری» تأمل جدی نمی‌کنید؟

احمد قابل
به نام خدا

سال نو بر همگان مبارک. امیدوارم سالی خوش را درپی داشته باشیم.

نمی‌گویم خوش‌تر، چرا که سال‌های درازی است که از خوشی خبری نیست. سال‌هایی که با قتل، مرگ و بازداشت‌ها و ستم‌های نو، به پایان رسیده و یا آغاز گشته است. نمونه‌ی اخیرش نیز در آستانه‌ی سال نو، با مرگ «میرصیافی» و دستگیری دانشجویان و فشارهای پیدا و پنهان سیاسی در مورد انتخابات، تجربه شد و یا درحال تجربه هستیم. چند نکته را اجمالا و عجالتا هشدار باید داد؛

۱- به احزاب و گروه‌های اصلاح طلب باید گفت که؛ پذیرش نامزد انتخاباتی و حمایت از کسی که می‌خواهد به «عدم وابستگی به احزاب و گروه‌های سیاسی» در صحنه‌ی انتخاباتی «افتخار» کند، خلاف منطق و عقلانیت حزبی و گروهی شما است. چگونه می‌توان به امری که نشانگر «عدم ظرفیت دموکراتیک» مدعی آن است و با صراحت و افتخار به آن اقرار می‌شود، کسانی اقبال نشان دهند که تنها راه صحیح فعالیت‌های سیاسی را «تحزب» می‌دانند.

بهانه‌هایی از قبیل «وحدت کلیه‌ی اصلاح طلبان»(که نوعی «تاکتیک» است) آن‌هم با معیار «ادعای اصلاح طلبی»، حقیقتا نه ممکن است و نه مطلوب و نباید شما را به «عقب نشینی استراتژیک» (حمایت از نامزدی که «عدم تحزب» را افتخار می‌شمارد) وادار کند.

۲- تنگ‌نظرانی که خود را اصلاح‌طلب می‌دانند و هر روز و شب با همراهی صدا و سیمای اقتدارگرایان و کیهان نماینده‌ی سلطان، به برش‌زدن بدنه‌ی اصلاح طلب می‌پردازند و با طرح مسأله‌ی «تندرو و کندرو» مسیر تفرقه را در متن و بطن اصلاح‌طلبی باز‌ می‌کنند نیز باید تنها گذاشته شوند تا معلوم شود که با چهار یا پنج درصد استقبال مردمی (در شرایط اختیاری) نمی‌توانند خودرا طلبکار «پروژه‌ی اصلاح طلبی» بدانند.

۳- جای تعجب است که با طرح رویکردهای احتمالی و غیر قانونی اقتدارگرایان، مطلوب‌ترین گزینه (به لحاظ التزام افتخارآمیز به اصلاح‌طلبی و شدیدا معتقد به لزوم تحزب و معتقد به توسعه‌ی پروژه‌ی اصلاح‌طلبی) را در «معرض قضاوت مردم اصلاح‌طلب» قرار نمی‌دهید و عمدتا به سراغ نامزدهایی می‌روید که از روی ناچاری و شرایط «اضطراری» باید به آنان اعتماد کنید.

چرا بنا را بر نظر‌سنجی نمی‌گذارید و برای نظرسنجی از مردم و فعالان سیاسی و بدنه‌ی دانشجویی (حتی شاخه‌های دانشجویی احزاب و گروه‌های خود)، روی گزینه‌ی «عبدالله نوری» (درکنار سایر نامزدها) تأمل جدی نمی‌کنید.

به گمان من، اگر بنای اصلاح طلبان بر «پافشاری بر حق حاکمیت ملت و حقوق ملت» است، از قدم اول (تحمیل نامزد انتخاباتی برگزیده در شرایط اختیاری خود به حاکمان اقتدارگرا) باید بتوانند بر این مطالبه‌ی قانونی و مشروع خود ثبات قدم نشان دهند تا اعتماد ملت به «توانایی اصلاح طلبان برای غلبه بر موانع غیرقانونی اقتدارگرایان» بازسازی شود و با عزمی راسخ به میدان انتخابات قدم گذارند.

امروز جای چانه‌زنی برای یک یا دو درصد حقوق ملت نیست. تجربه نشان داده که این راه، به مقصد نمی‌رسد، چرا که رقیب نیز از «کوچک بودن هدف» که نشانگر سستی عزم اصلاح‌طلبان است، احساس اقتدار می‌کند و برای استیفای همان اندک نیز مقاومت می‌ورزد.

در چنین فضایی، تنها عزم جدی و قانونی اصلاح‌طلبان برای استیفای صددرصد یا حداکثری حقوق ملت، می‌تواند رقیب متجاوز به حقوق ملت را وادار به عقب نشینی کند. اگر این اقتدار و عزم در اصلاح‌طلبان شکل نگیرد، هیچ سرنوشتی بهتر از سال‌های گذشته نخواهند داشت.

۴- جوانان و دانشجویان و مردم اصلاح‌طلبی که در طول سالیان گذشته، به نسخه‌های حداقلی دوستان اصلاح‌طلب عمل کرده اند و برخی از آن‌ها، چندسالی است که مأیوسانه کنار نشسته‌اند، با قدرت و عزمی راسخ، نظرات و مطالبات خود را به مسئولان احزاب خود منتقل کنند تا معلوم شود که رویکرد مطالبه‌ی «حداکثری حقوق ملت» چه کسری از اصلاح طلبان را تشکیل می دهد. مطمئن باشید که همه‌ی ما اگر چیزی را بخواهیم، می‌توانیم تمامی یا بخش عمده‌ای از آن را استیفا کنیم.

امیر مؤمنان(ع) می‌گوید:«من طلب شیئا ناله او بعضه=کسی که خواستار چیزی باشد، یا به تمامی آن و یا به بعض معتنابه ان چیز دست می‌یابد».

باردیگر نوروز و سال نو خورشیدی را به شما تبریک می‌گویم و سال خوشی را برای همگان آرزو می‌کنم.

احمد قابل .................... 1/1/1388 ...................... فریمان