هوشنگ چالنگی، شاعر پیشکسوت نوپرداز خوزستانی، ۲ آبان ۱۴۰۰ در اثر کهولت سن از دنیا رفت.
به گزارش ایسنا، هوشنگ چالنگی ۲۹ مرداد ۱۳۱۹ در مسجدسلیمان چشم به جهان گشود. وی که معلم بود فعالیت ادبی خود را از دهه ۱۳۴۰ آغاز کرد. چالنگی از پایه‌گذاران شعر موج نو و شعر دیگر بود.
آن‌جا که می‌ایستی (۱۳۸۰)، نزدیک با ستارهٔ مهجور (۱۳۸۱)، زنگولهٔ تنبل (۱۳۸۳)، آبی ملحوظ (۱۳۸۷) و گزینه اشعار (۱۳۹۱) آثاری است که از چالنگی برجا مانده است.
وی در مورد شعر دیگر معتقد بود: «شعر ناب یعنی مردم کشورش» و اعتقاد داشت: «مخاطبان شعر در بهترین نقطه شناسایی شعر قرار دارند و در این میان مخاطب متبحر و باهوش می‌تواند در تعیین تکلیف وضعیت شعر حضور تأثیرگذار داشته باشد.» چالنگی اشرافیت فرهنگی ـ فلسفی را در شعر محکوم می‌کرد و بر این باور بود که: «اگر شعر فقط یک تأویل فلسفی داشته باشد، نمی‌تواند موجودیت پیدا کند».
نمونه‌ای از شعر هوشنگ چالنگی:
اما هنوز پرنده‌ای می‌نالد
بر شاخسار دور
نزدیک با ستاره مهجور
و سایه‌های هر چه درختان
در گریه‌های من
پنهان سایه‌سار بلوطان
آن‌قدر خنده‌های مَه را دیدم
آن قدر گریه‌های بلوطان را با مَه
و سایه‌های هر چه درختان
در خنده‌های من
بر شاخسار دور
نزدیک با ستاره مهجور
(از دفتر آبی ملحوظ)