در جریان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و روزهای پیش و پس از آن، بسیاری از افراد تحت عنوان “کارشناس” در رسانه‌های رسمی ایران، از بروز ناآرامی‌های گستردۀ داخلی در آمریکا بر سر نتیجۀ انتخابات و حتی فروپاشی و تجزیه و وقوع جنگ داخلی در آن کشور خبر دادند و برخی مسئولان جمهوری اسلامی نیز احتمالاً تحت تأثیر همین نوع “نظرات کارشناسانه” بی‌ثباتی و بروزِ هرج و مرج در جامعۀ آمریکا را به عنوان امری حتمی و قطعی مطرح کردند.
حالا که روند انتقالِ آرام و مسالمت‌آمیز قدرت در آمریکا کلید خورده و هیچکدام از آن نظرات “کارشناسانه” مصداق پیدا نکرده است، آیا این باصطلاح کارشناسان نباید از سوی همان مقام‌های سیاسی مورد مؤاخذه قرار گیرند که چرا تمایلات و آرزوهای قلبی خود را به جای داده‌های عینی و امور واقعی به خورد مخاطبان داده‌اند و سبب گمراهی آنها شده‌اند؟
چه انتظاراتی من دارم! در کشوری که بیان واقعیات بعضاً جرم تلقی می‌شود، چرا بازار خیالبافی و گمراه‌سازی نباید هر روز گرمتر شود؟ از این گذشته، مگر حافظه‌ای هم برای کسی باقی مانده است که به یاد آوَرد همین دو-سه هفته پیش خودش یا دیگران چه گفته‌اند که بخواهد حسابی پس بکِشد یا حسابی پس بدهد؟
برای نمونه، مگر همین حسن روحانی چند هفته پیش نگفته بود: «برای جمهوری اسلامی ایران به هیچ وجه مهم نیست که چه کسی در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا پیروز شود و اینکه در آمریکا چه کسی، چه حزبی پیروز می‌شود، برای ما مهم نیست. هر کس در آمریکا روی کار بیاید ناچار است در برابر ملت ایران تسلیم شود و راهی ندارد”؟
و مگر امروز خدا را شکر نکرده است که “شرّ ترامپ کم شد”؟
یعنی حافظه در حد ماهی؟