عصرایران - همه ما، اوضاع خاص کنونی اقتصادی کشور و محدودیت های آن را درک می‌کنیم و از این رو، بسیاری از مشکلات را تاب می آوریم و تحمل می‌کنیم.
اگر ارز مسافرتی را قطع یا محدود کردند، فوقش این است که به خارج از کشور سفر نمی‌کنیم؛ اگر واردات موبایل را محدود کردند، با همان گوشی‌های قدیمی سر می‌کنیم، اگر قیمت لباس بالا رفت، کهنه لباس هایمان را وصله می‌کنیم و می‌پوشیم، اگر خودرو سر به فلک گذاشت، دل از تاکسی و مترو نمی‌کنیم یا هوس تعویض خودرو را از سرمان به در می‌کنیم، با بالا رفتن قیمت رهن و اجاره هم، از این سال تا آن سال، محله به محله پایین‌تر می‌آییم و متر به متر از متراژ خانه‌ها می‌کاهیم و اگر تخم مرغ و گوجه‌گران شد، املت خوردنمان را کم می‌کنیم و با گرانی خوراکی‌های دیگر، آرام آرام آنها را از سبد مواد غذایی‌مان خذف می کنیم و....
همه این گرانی‌ها، هر چند در زندگی‌های همه ما اثرات منفی دارد اما “باری به هر جهت”، شاید بشود بسیاری از آنها را ولو به سختی نادیده گرفت و به بهای تنگ‌تر شدن معیشت، از خیرشان گذشت، اما یک موضوع حیاتی سر شوخی ندارد و اساساً مدیریتش دست ما نیست که بتوانیم ولو به بهای تحمل، کاری کنیم و آن، “دارو”ست.
همین چند روز قبل، یک عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی به صراحت گفت که طبق اعلام سازمان غذا و دارو، ذخایر دارویی کشور تنها برای دو ماه آینده کفایت خواهد کرد.
خود وزیر بهداشت و درمان هم در این باره، هر چند عملاً کاری نکرده، اما سکوت هم نکرده است و با انداختن تقصیرها به گردن “عدم تخصیص ارز” گفته است: «ما تلاش زیادی برای اختصاص ارز مرجع به شرکت‌های وارد کننده دارو و مواد اولیه دارویی طی ۶ ماه گذشته انجام داده‌ایم ولی موفق نشدیم و نمی دانیم این ارز در کجا مصرف شده است... البته ناامید نیستیم و باید بگویم بسیار هم امیداوریم چون دولت و بانک مرکزی تعهد داده‌اند تاخیر پرداخت ارز مرجع دارویی جبران شود و سازمان غذا و دارو، هیات امنای ارزی و شرکت مادر تخصصی تجهیزات پزشکی وزارت بهداشت در این خصوص در حال تلاش هستند... برای اینکه مردم عزیز با مشکل دارویی مواجه نشوند در طول 6 ماه گذشته از طرق مختلف از جمله از طریق هواپیما و راه های دیگر این داروها را وارد کرده‌ایم.»
در همین راستا، خبرگزاری مهر نیز اخیراً گزارش داد که از ۲ و نیم میلیارد دلار نیاز ارزی کشور برای واردات دارو از ابتدای سال تاکنون تنها ۶۰۰ میلیون دلار ارز مرجع تامین شده است.
روز گذشته هم رئیس کمیسیون بهداشت مجلس گفت: دولت سلامت مردم را به بازی گرفته و اعتبارات مصوب را تخصیص نمی‌دهد، هزینه یک دوره درمان سرطان با هرسپتین ۲۰۰ میلیون تومان شده و قیمت تجهیزات پزشکی به طور متوسط ۲۵۰ درصد افزایش پیدا کرده است.
همه این‌ها واقعیت‌های تلخی هستند که همه کسانی که خود یا نزدیکانش درگیر بیماری‌اند، با پوست و گوشت و استخوان، آن را لمس می‌کنند.
“گرانی” دارو، اگر دردی بود که تا دیروز مردم را می‌آرزد، “کمبود یا نبود” برخی اقلام دارویی، امروز مزید بر علت شده است تا نگرانی در خانواده هایی که بیمار دارند، روز به روز تشدید شود.
هر چند دارو، جزو اقلام تحریمی نیست ولی شاید مسوولان امر بخواهند کمبودهای موجود را به گردن مشکلات مربوط به نقل و انتقال پول در مبادلات خارجی بیندازند. حتی اگر بپذیریم که یک سری مشکلات در این باره وجود دارد اما نمی‌توانیم مسوولان دولت را در این باره، فارغ از مسوولیت بدانیم.
به نظر می رسد، لبّ مطلب همان است که رئیس کمیسیون بهداشت مجلس گفته است: “دولت سلامت مردم را به بازی گرفته است.”
وقتی وزیر بهداشت هم می‌نالد که نمی‌دانیم ارز دارو را کجا برده‌اند؟ و وقتی به جای ۵/ ۲ میلیارد دلار، تنها ۶۰۰ میلیون دلار برای دارو اختصاص می دهند، تحریم هم نباشیم، کسی به ما دارو نمی فروشد چون دارو رایگان نیست!
مسؤولان ارشد دولتی باید صراحتاً پاسخ بدهند که چرا ارز مورد نیاز دارو را نمی‌دهند و مردم را در این چنین “مصیبت زده” کرده‌اند؟ دارو که جزو کالاهای لوکس نیست که بتوانند با آن بازی کنند!
تأمین دارو، جزو بدیهی ترین و حیاتی‌ترین وظایف هر دولتی است ولی اینجا شاهدیم که حتی ارز مورد نیاز دارو را هم نمی دهند تا دارو وارد شود و مردم با پول خود، آن را بخرند.
به نظر می‌رسد، اراده‌ای معطوف به بحران سازی و تشدید نارضایتی در برخی سطوح دولتی وجود دارد که عدم توجه به این “مسأله”، می تواند بسیار خطرناک باشد.