دو قاضی کشته شدند. خبری کوتاه با تاریخچه‌ای بلند. دو قاضی که از قضاوت تنها نامش را یدک می کشیدند و از دانش و آگاهی و بی‌طرفی در قضاوت بی‌بهره بودند. با کینه توزی و گویی برای انتقام رای صادر می‌کردند و کوهی از آتش کینه و انتقام برافروخته بودند.
به خاطر وجود کسانی چون این‌ها، سال‌هاست دستگاه قضایی اعتبارش را از دست داده است.
مقیسه بیش از چهل سال بود که با عدالت شوخی می‌کرد. او در دهه شصت در کشتار زندانیان نقش موثری داشت. او در دهه‌های اخیر با زندگی‌های زیادی بازی کرد، احکام زندان و اعدام زیادی صادر کرد. اما شاید یکی از مبتذل‌ترین احکامش، حکمی بود که درباره‌ی یاران ایران، رهبران جامعه بهایی صادر کرد. در آن پرونده هفت تن از رهبران جامعه بهایی مجموعا به صد و چهل سال حبس قابل اجرا محکوم شدند. در آن زمان خانجانی بیش از هفتاد و پنج سال سن داشت.
این دو با عدالت زیاد شوخی کردند. به همین دلیل ما عمق رنجی را که به چنین اقدام‌هایی منجر می‌شود، می‌فهمیم. اما هر بار دوست داریم وقتی نوبت صحبت به ما می‌رسد، به قانون برگردیم. چرا که هر کشتنی بخشی از حقیقت را از دسترس ما خارج می‌کند.
فیسبوک نسرین ستوده