یکی از شومترین بلایایی که ممکن است دامنگیر تمدن‌ها و ایضا حکومت‌ها شود، گرفتاری و بلکه غرق شدن آنها در اوهام و خرافات است.
اگر غرب به جای استمرار بالنده رنسانس دل سپرده شیادان و دغلبازانی مانند نوسترآداموس می شد و یا به سمت عرفان کاذب شرقی روی می نهاد، هرگز توانایی چیرگی بر چالش ها و تسلط بر جهان را به دست نمی آورد.
در واقع هنگامی که تمدن، حکومت و دولتی در برابر رقبا جا مانده و اراده و عرضه رویارویی با تهدیدها و مشکلات را با مسبر و ابزارهای دنیایی از دست می‌دهد، برای دلگرمی حامیانش دست به اسطوره سازی و پیشگویی‌های نوسترآداموسی می زند. به ادعاهای عجیب روی آورده و سناریوهای متعدد و باطل آخرالزمانی را ترسیم کرده و همه تلاشش را برای فراگیر کردن آنها بکار می‌گیرد. در چنین فضایی پیش‌بینی تجربی و علمی جای خود را به پیشگویی‌های غیر قابل تجربه می‌دهد.
تلگرام نویسنده
@karimipour_k