پیام نرگس محمدی از زندان اوین در نشست زنان بارسلون خوانده شد.
«دو سال از کشته شدن مهسا ـ ژینا امینی به دست نیروهای امر به معروفِ حکومتی می‌گذرد. جنبشِ “زن، زندگی، آزادی” حادثه‌ای غیرمترقبه و عکس‌العملی ناگهانی نبوده و جنبشی در تداومِ جنبش‌های اجتماعی مردم ایران به شمار می‌آید که از توانِ بالایی برای ایجاد تغییراتِ عمیق در جامعه‌ی ایران برخوردار است. تغییراتی که رو به سوی تحقق دموکراسی، آزادی و برابری دارد. این جنبش حوزه‌های کنشِ جمعی و اعتراضی را خلق و وسعت بخشیده که حوزه‌های اقتدارِ حکومت را فرو ریخته و “اقتدار معترض” را به امری واقعی و باورپذیر برای عمومِ مردم تبدیل کرده است. تداوم اعتراضاتِ زنان و قدرتِ سرپیچیِ آن‌ها الهام‌بخشِ بسیاری از اقشار مردمی است که این روزها جامعه شاهد وقوعِ آن‌ها در اقصی‌نقاط کشور است.
اعتراضات و مقاومت در اشکال و سطوحِ مختلف در ایران در جریان است و زنان قدمی پا پس نکشیده‌اند.
من از زنانِ سراسر جهان، خواهرانمان در این نشست‌ها و گردهمایی‌ها تقاضا دارم برای رهاییِ زنان ایران و افغانستان از آپارتاید جنسیتی، صدایِ قدرتمند و رسای ما باشند. با کشاندنِ بحثِ آپارتاید جنسیتی به سطح رسانه‌ها، اندیشمندان، سیاستمداران و دولت‌های عضوشان در سازمان ملل متحد، پرده از چهره‌ی کریه این جنایت‌ِ ضدبشری بردارند. مادامی که جهان و نهادهای بین‌المللی و سازمان ملل و قدرتمندان و سیاستمدارانِ در اقصی نقاطِ جهان نسبت به آپارتاید جنسیتی در کشورهایی با حکومت‌های دینی استبدادی و عقب‌مانده چون طالبان و جمهوری اسلامی بی‌اعتنا باشند. مردمانِ این سرزمین برای رسیدن به دموکراسی رنج‌های جانکاه و دردهایِ التیام‌ناپذیری را که تاریخِ بشریت به خاطر خواهد سپرد، متحمل خواهند شد.
ما اراده کرده‌ایم که پیروز شویم و بر استبداد دینی فائق آییم.
پیروزیِ ما گرچه سهل نیست، اما یقین بدانید قطعی است.»
شهریور ۱۴۰۳
زندان اوین
نرگس محمدی