هانا نیومن سیاستمدار آلمانی، در نشست #زن_زندگی_آزادی در کنفرانس امنیتی مونیخ:
«خب، اگر [میخواهیم] رژیم ایران نباشد، با توجه به اینکه فکر میکنم هنوز نوعی ثبات وجود دارد، چه میتوان کرد؟ بههمین دلیل خیلی خوشحالم از تصمیمی که کنفرانس امنیتی مونیخ گرفت و گفت که دیگر نمایندگان رژیم اسلامی را که تا سال گذشته به این کنفرانس میآمدند، دعوت نمیکنیم.
از سوی دیگر به این فکر افتادهایم که چه گزینههای جایگزین دیگری وجود دارد. در اینجا چند چهره مخالف [رژیم جمهوری اسلامی] نشستهاند. اما از آن طرف، همین آخر هفته در ایران شاهد رُخداد مهم دیگری هم بودیم که در آن اتحادیههای کارگری و دانشجویی در مانیفستی مشترک به وضوح از دموکراسی سکولار و همه پُرسی، و لزوم سپردن تصمیمگیری به مردم ایران گفتند. بنا بر این شاهد آن هستیم که این اعتراضات دائم دارد وزن سیاسی بیشتری پیدا میکنند، و خواستههای بسیار روشنی را مطرح میکنند. همهی گروههای مختلف در تلاش هستند. ما میبینیم که «نسرین ستوده» هم که بشدت تحت فشار است، با «سی.ان.ان» صحبت میکند. هرکس بهنوعی وارد عمل میشود، موضع سیاسی میگیرد و موضوع را به مسیری هدایت میکند و میکوشد جایگزین جمهوری اسلامی را توصیف کند؛ به انحای مختلف، اما علیه رژیم [جمهوری اسلامی].
حال به این پرسش که اتحادیه اروپا کجا ایستاده؟ پارلمان اروپا به روشنی موضعگیری کرده؛ وزیر خارجه آلمان هم به روشنی موضعگیری کرده است. موضع پارلمان هلند هم بسیار روشن بوده است. همزمان، دیدیم که در جشن چهلوچهارمین سالروز پیروزی انقلاب، سفیران مجارستان و لهستان با [ابراهیم] رئیسی دست دادند. این [رفتارها] بخوبی نشان میدهند که اتحادیه اروپا کجا ایستاده. کشورهایی هستند خیلی واضح میگویند که این رژیم دیگر نماینده مردم ایران نیست، و کشورهایی که هنوز در تلاشاند راهی برای حفظ مناسبات با رژیم ایران پیدا کنند. این بحثی در داخل اتحادیه اروپاست. من در عین حال به وضوح حس میکنم که مواضع در حال تغییر است. هر چه چشمانداز روشنتری در باره جایگزینها ارائه شود _که بههمین دلیل رُخدادهای کنونی بسیار مهماند_ فکر میکنم مواضع بیشتر تغییر میکنند. و این واقعیت که ایران به وضوح در کنار روسیه ایستاده، فکر میکنم این تغییر مواضع را تسریع میکند.»