نرگس محمدی، برنده سال ۲۰۲۳ جایزه نوبل صلح، در پیامی از زندان اوین خواستار پیوستن به کارزار «علیه تعرض و آزار جنسی» شده است. او علاوه بر راه‌اندازی کارزای علیه آزار جنسی، از هفت زن تأثیرگذار جهان نیز دعوت کرده برای پایان دادن به آپارتاید جنسیتی با هم همکاری کنند.
متن کارزار و دعوت نرگس محمدی:
پیوستن به کارزار هم صدایی علیه آزار جنسی
اولین کارزار هم صدایی علیه تعرض و آزار جنسی
شاهدان روایت کنند و مردم قضاوت
تجاوز و تعرض جنسی به هرگونه آن می‌تواند به عنوان ابزاری ویرانگر علیه هر آن کس که توسط برخی رژیم‌های سیاسی، دیگری تلقی می‌شود، مورد استفاده قرار بگیرد. چنانکه تاریخ معاصر ایران نیز بر چنین استفاده هولناکی شهادت می‌دهد. در دهه ۶۰ و در فاجعه کهریزک حتی برخی مقامات مسئول وقت جمهوری اسلامی نیز به آزار جنسی زندانیان و بازداشت‌شدگان اقرار کرده‌اند.
از سویی هیچگاه دیده نشده آمران و عاملان چنین فجایع انسانی در پیشگاه ملت ایران محاکمه شوند. درحالی که روایتگران و افشاکنندگان آزار جنسی همواره محاکمه و مجازات شده‌اند. مجازات روایتگران خود نشان از اراده برای به سکوت کشاندن همه کسانی دارد که آسیب‌دیدگان و بازماندگان اینگونه از سرکوب هستند و قطعا تعداد نامعلومی به همین دلیل لب به سخن نگشوده‌اند. همین طور نشان دهنده عدم استقلال سیستم قضایی در جمهوری اسلامی است.
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر تا کنون سه بار تنها برای روایتگری آزار در دادگاه محکوم شده است و اکنون چهارمین بار است که به همین دلیل در ۱۹ خرداد ۱۴۰۳ بار دیگر محاکمه می‌شود.
ما بر این باوریم که تعرض، تجاوز و اذیت و آزار جنسی ابزار شکنجه، تهدید و اعتراف گیری در دست حکومتی است که سعی در عقب راندن جنبش های اعتراضی مردمی و خانه نشین کردن معترضان دارد.
ما به روایتگری، دادخواهی و حمایت از آسیب دیدگان ادامه خواهیم داد.
ما تعرض و آزار جنسی را متوقف خواهیم‌کرد.
شما نیز برای همراهی به منظور توقف هرگونه آزار جنسی حکومت علیه معترضان می‌توانید این بیانیه را امضا کنید و برای دیگران بفرستید.
لینک برای همراهی و امضای کارزار:
https://shorturl.at/rpbpP
****
نامه سوالات نرگس محمدی به هفت زن تاثیرگزار در جهان؛
دعوتی برای به دست آوردن راهکارهایی برای پایان دادن به آپارتاید جنسیتی در سراسر جهان
امروز، ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۴، با همکاری مجله سوسایتی و خبرنگاران بدون مرز، شماره‌ای ویژه منتشر شد که به زندانیان سیاسی در سراسر جهان اختصاص دارد. در این شماره ویژه، خبرنگاران زندانی از جمله نرگس محمدی، به موضوعاتی که برایشان مهم است پرداخته‌اند. از آنجایی که این زندانیان قادر به انجام مصاحبه‌ها نیستند، ما تلاش کردیم تا به‌جای آنها از افراد موردنظر سوالات را بپرسیم.
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل ۲۰۲۳، موضوع آپارتاید جنسیتی را انتخاب کرده و از هفت زن تأثیرگذار سوالاتی پرسیده است. سوالات او حول محور پایان دادن به آپارتاید جنسیتی و نابرابری‌های سیستماتیک علیه زنان در سراسر جهان است.
نرگس محمدی بارها با شجاعت خواستار «جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی» شده و «تبعیض و ستم سیستماتیک و نهادینه شده» علیه زنان در ایران را محکوم کرده است. او بر این باور است که دری که به روی آزادی و حقوق زنان بسته است، هرگز به روی دموکراسی و برابری و آزادی گشوده نخواهد شد.
نرگس امروز، از درون زندان اوین از هفت زن تأثیرگذار از سراسر جهان دعوت کرده تا نظرات خود را درباره این مسئله ضروری و حیاتی به اشتراک بگذارند.
ما در مجله سوسایتی و خبرنگاران بدون مرز خوشحالیم که این شماره را به زبان انگلیسی و فرانسه ارائه می‌دهیم. این گفت‌وگو، که شامل نامه‌نگاری بین نرگس محمدی و هفت چهره جهانی—شیرین عبادی، آنگس کلامارد، دکتر جین گودال، پینار سِلِک، تاتیانا موکانیر بندالیر، آن لوئییه و اولکساندرا ماتویچوک—است، به مسئله آپارتاید جنسیتی می‌پردازد. هدف از انجام این شماره ویژه این است که به زندانیانی مثل نرگس محمدی این امکان داده شود که اگر خودشان بیرون از زندان بودند و دوست داشتند روی موضوعی کار کنند، آن موضوع چه می‌بود و ما آن کار را برایشان انجام دادیم. به سختی موفق شدیم نامه‌ی سوالات را از نرگس محمدی دریافت کنیم و به‌جای او از این زنان بپرسیم.
نرگس بر ضرورت همبستگی زنان در سراسر جهان برای محافظت از حقوق زنان تأکید می‌کند و از این زنان قوی می‌خواهد که برای پایان دادن به آپارتاید جنسیتی—همین حالا—با هم همکاری کنند.
بخشی از جواب ها را در ادامه می‌خوانید:
■ آگنس کلمارد، دبیرکل عفو بین‌الملل : «ما شهادت‌های دلخراشی درباره‌ی نحوه‌ی بازداشت زنان توسط دستگاه‌های اطلاعاتی و نیروهای امنیتی جمع‌آوری کرده‌ایم. آنها اغلب ساعت‌ها شکنجه و سایر بدرفتاری‌ها، از جمله تجاوز یا اشکال دیگر خشونت جنسی، را تحمل می‌کنند که با هدف تحمیل بیشترین توهین ممکن انجام می‌شود. اگر آنها می‌توانند زنده بمانند، سخن بگویند و مقاومت کنند، چگونه من جرات نکنم؟ هرگز نمی‌توانم خودم را به خاطر ناکامی در خدمت به عدالت و دیگران ببخشم.»
■ پینار سلیک، جامعه‌شناس، نویسنده و فعال ترکی، بنیان‌گذار انجمن آمارجی که به‌ویژه به مبارزه با خشونت علیه زنان متعهد است : «تو، من و خواهرانمان در سراسر جهان خوشبخت هستیم. آنها هرگز نمی‌توانند ما را ناامید کنند. این خوشبختی ناشی از عشق، به ما زندگی و نشاط می‌بخشد. این احساس با تجربه‌ی همبستگی و خواهرانگی به اوج خود می‌رسد. دانستن اینکه من نقطه‌ای کوچک در حرکتی بزرگ هستم به من کمک می‌کند تا مقاومت کنم. به این ترتیب، بار سرکوب را به تنهایی به دوش نمی‌کشم.»
■ تاتیانا موکانیری بندالی‌یر، فعال کنگویی، هماهنگ‌کننده ملی جنبش ملی بازماندگان خشونت جنسی در جمهوری دموکراتیک کنگو و نویسنده‌ی کتاب «فراتر از اشک‌های ما» : «روایتگری آزادی‌بخش است؛ حرف زدن از رنج به قربانی کمک می‌کند تا بر شرم خود غلبه کند، با کسانی که به او برچسب می‌زنند، روبرو شود، آنچه که رخ داده است را افشا کند و از همه مهم‌تر، به متجاوز نشان دهد که سکوت بالاخره خواهد شکست. روایت گری می‌تواند به زنان قدرت دهد و انگیزه‌ای برای سایر قربانیان باشد تا بدانند که بهبودی ممکن است، و می‌توان از گذشته‌ی تراژیک به آینده با خوش‌بینی نگاه کرد.»
■ الکساندرا ماتویچوک، وکیل و فعال اوکراینی، رهبر سازمان غیردولتی مرکز آزادی‌های مدنی، برنده جایزه صلح نوبل در سال ۲۰۲۲: «مبارزه‌ی شما مبارزه‌ی ماست. تجربه‌ی من به من آموخته است که وقتی فرآیندهای قانونی شکست می‌خورند، همیشه می‌توانیم به مردم تکیه کنیم. مردم عادی قدرت بیشتری از آنچه که تصور می‌کنند، دارند. آینده‌ی ما نامشخص است، اما توسط هیچ‌کس از پیش تعیین نشده است. به همین دلیل است که ما فرصت داریم برای آینده‌ای که برای خود و فرزندانمان می‌خواهیم، بجنگیم.»
■ شیرین عبادی، فعال سیاسی ایرانی، وکیل، قاضی سابق و مدافع حقوق بشر، برنده جایزه صلح نوبل در سال ۲۰۰۳ : «از زنان در سراسر جهان می‌خواهم که از کسانی که از آموزش محروم هستند، چه به دلیل دلایل سیاسی مانند زنان افغان، فقر یا عوامل دیگر، حمایت کنند. هر چه این زنان توانمندتر باشند، در مبارزه با تبعیض قوی‌تر خواهند بود.»
■ آن لویی‌یه، فیزیکدان فرانسوی-سوئدی، برنده جایزه نوبل در فیزیک در سال ۲۰۲۳ : «زنان باید به همان اندازه که مردان به آموزش دسترسی دارند، دسترسی داشته باشند. این یک حق بنیادی است که ملیت‌ها، قومیت‌ها یا ادیان را دربرمی‌گیرد. آنها باید به آموزش عالی و سپس به مشاغل صنعتی یا علمی به همان شیوه‌ای که مردان دارند، دسترسی پیدا کنند.»
■ دکتر جین گودال، اتولوژیست و انسان‌شناس بریتانیایی، بنیان‌گذار مؤسسه جین گودال : «ما پول زیادی نداشتیم و من فقط یک دختر بودم. مادرم به من گفت که باید بسیار سخت کار کنم، از همه فرصت‌ها استفاده کنم و هرگز تسلیم نشوم. این پیام را با جهان، به ویژه با دختران و کسانی که از امکانات کم‌برخوردار هستند، به اشتراک گذاشته‌ام و آنها را تشویق کرده‌ام که همیشه به رویاهایشان ایمان داشته باشند.»
اینستاگرام نرگس محمدی