نامه دکتر آمنه عالی، استاد دانشکده روانشناسی دانشگاه علامه، در واکنش به اخراج ایشان از این دانشگاه
صمیمانه بگویم: من یک معلم هستم؛ سال‌های بسیاری در مدرسه، و نزدیک به ۱۰ سال است که در دانشگاه هستم.
«ما معلم‌ها نمی‌توانيم و نباید مطیع و پیرو حکومت‌ها باشیم. ما روزی خور سفره ملتیم و باید خادم آنها باشیم. مدرسه و دانشگاه خانه فرزندان این مردم است و ما حامی حقوق این فرزندان و حافظ حریم این خانه‌ایم.»
این مهم ترین موضع‌گیری من بود و هست که همیشه بدان پایبند بودم و با صراحت و صداقت و در عین حال محکم و مؤکد آن را فریاد زدم؛ چه در زمان سرکوب، بازداشت، و تعلیق دانشجویان و چه در زمان حمله به مدارس و تهدید دانش آموزان.
و مکرر همه‌جا بیان کردم؛ چه در نامه‌ها و بیانیه‌‌ها، چه در جلسات و در حضور مسئولین دانشگاه، چه در مقابل مأموران حراست هنگام یورش به سمت دانشجو‌ها، و چه در پاسخ به بازجو‌های وزارت اطلاعات.
به‌نظر موضع به حقی است؛ اما به مذاق آقایان خوش نیامد و تصمیم گرفتند، بدون اجرای رویه‌های مرسوم اداری، ابتدا من را از مدیریت گروه و سپس از صحنه دانشگاه حذف کنند تا شاید کمتر بار این مسئولیت خطیر اجتماعی را بر دوش نحیف‌شان احساس کنند و چند صباحی به رونق این فرمانبرداری و سلطه‌گری دلخوش کنند.
غافل از آن که: این تیزی سنان شما نیز بگذرد
با ارادت
آمنه عالی