وحشتِ حاصل از اعدام، مانع از مبارزه نخواهد شد
جمهوری اسلامی از مجازات اعدام به‌عنوان ابزار سرکوب و سرپوش بر چالش‌ها و بحران‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور بهره می‌برد.
اعدام واژه‌ای است که فارغ از بار حقوقی، فی‌نفسه بار منفی و منزجر کننده‌ای دارد و تنها کسانی که فاقد خوی انسانی هستند می‌توانند با شنیدن هربار خبر اعدام احساس انزجار نکنند. جمهوری اسلامی از مجازات اعدام به‌عنوان ابزار سرکوب در راستای رویکردهای امنیتی بهره می‌برد و گمان می‌کند اعدام بیشتر، سرپوشی بر چالش‌ها و بحران‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی این‌روزهای کشور است و به همین دلیل عجولانه و با سراسیمگی به اعدامها بویژه در حق شهروندان معترض مبادرت می‌کند.
مع‌الوصف افکار عمومی هرگز صدور و اجرای حکم مرگ انسان‌ها را در راستای اجرای عدالت محسوب نکرده برخلاف محاسبات همیشه نادرست حکومت، رعب و وحشتِ حاصل از اعدام مانع از تلاش و مبارزه‌ی مردم برای حاکمیت بر سرنوشت خویش نخواهد شد.
ما امضا کنندگان این بیانیه به حاکمان و خاصه نهادهای امنیتی و قضایی هشدار می‌دهیم که تداوم و تشدید هر نوع خشونت بویژه اعدام، جامعه را به‌سوی خشونت بیشتر سوق خواهد داد و قربانی اصلی در این ماوقع، امنیت انسانی مردم ایران خواهد بود و ضمن محکوم کردن هرگونه خشونت از قتل و ترور تا اعدام و سرکوب و خشونت حکومتی، تاکید می‌کنیم که اعدام بیش ار پیش تیشه به ریشه‌ی تمام داشته‌های ملی کشور میزند و هیچ خیر عمومی در آن نیست.
مصطفی تاج‌زاده، امیرسالار داودی، حسین رزاق، رضا شهابی، سعید مدنی، کیوان مهتدی
***
«نه به اعدام»؛ بیانیه جمعی از فرزندان اعدام‌شدگان دهه شصت
به یاد آوردن، مبارزه است و از یاد نبردن، مقاومت.
چرخ دنده‌های ماشین اعدام جمهوری اسلامی هرگز از کار نیافتاده‌اند. این بار صالح میرهاشمی، مجید کاظمی و سعید یعقوبی.
چند جانِ عزیز دیگر در همین روزها در انتظار اجرای حکم نشسته‌اند؟
اعدام تنها گرفتنِ زندگیِ یک انسان نیست. گرفتنِ زندگیِ از خانواده، نزدیکان و دوستان اعدام شده‌گان نیز هست. ما فرزندان اعدام‌شدگان دهه‌ی شصت در جمهوری اسلامی، دردِ اعدام و گورستان‌های دسته جمعی، خشونت و انکار، پیکرهای مفقود شده و سرکوب و تعقیب حکومت حتی برای عزاداری را خوب می شناسیم. این داستان هراسناک تکراری باید پایان یابد. ما فریاد می‌زنیم «نه به اعدام».
ما خواهرانه و برادرانه در کنار پدر، مادر، همسر و فرزندان همه‌ی اعدامیان این سال‌ها ایستاده‌ایم، این داغ داغِ همه‌ی ماست.
روبرو شدن با اعدام، برای ما و همه‌ی کسانی که اعدام یکی از نزدیکانشان، در مورد امضا کنندگان این بیانیه پدر یا مادر را تجربه کرده‌اند، احساسی چند‌گانه‌است. از طرفی غم، درد و خشمی که سال‌ها با آن زندگی کرده‌ایم دوباره باز می‌گردد و از طرف دیگر به ما یادآوری می‌کند که اعدام از ابتدای پاگیری حکومت جمهوری اسلامی تاکنون مهم‌ترین وسیله برای ایجاد ترس و ناامیدی و حس استیصال به مردم بوده است. ما با اعدام به هر دلیل و بهانه‌ای مخالفیم.
به یاد آوردن، مبارزه است و از یاد نبردن، مقاومت. ما در کنار هم ایستاده ایم، با سرنوشتی به هم رشته شده. تا روز دادخواهی، تا بهار.
جمعی از فرزندان اعدام‌شدگان دهه‌ی شصت