امیر حسین ثابتی “نمایندۀ مجلس” از موضع عدالت‌خواهی و فسادستیزی، اتهام‌هایی را علیه برخی افراد سیاسی و اقتصادی مطرح کرده است که قاعدتاً باید به صورتی مستقل مورد راستی‌آزمایی قرار گیرد و با هر نوع فساد و بی‌عدالتی برخورد شود.
اما اگر آقای ثابتی دوست دارد کسی باور کند که وی واقعاً فردی عدالت‌خواه و ضدِ فساد است، آیا نباید به این پرسش جواب دهد که بر اساس کدام ملاک عدالت‌خواهی و اصول فسادستیزی با کمتر از پانصد هزار رأی، به عنوان نمایندۀ شهر ده میلیونی تهران بر کرسی نمایندگی این شهر در مجلس تکیه زده است؟
آیا تصدی مناصب از طریق محروم کردن دیگر شهروندان از حضور در رقابتِ انتخاباتی و بی‌انگیزه کردن اکثریت مردم برای حضور در پای صندوق رأی، بی‌عدالتی نیست؟ آیا تبعیضی بزرگ‌تر و آزاردهنده‌تر از این وجود دارد؟ کدام بی‌عدالتی و فساد زشت‌تر از تبعیض بین شهروندان است؟
وقتی کسانی مثل آقای ثابتی به خود حق می‌دهند که بدون رقابت معنادار و مؤثر با دیگر شهروندان و با اتکاء به رأی اقلیت ناچیزی از مردم به مقام نمایندگی پایتخت برسند، چرا دیگران به خود حق ندهند که از اموال عمومی جیب شخصی خود را پر کنند؟
عدالت در درجۀ نخست یک مفهوم سیاسی است. یعنی برابری حقوقی تمام شهروندان و فرصت برابر برای آنها. فردی که به هر دلیلی به این اصل باور نداشته باشد و یا آن را زیر پا بگذارد، هر نوع ادعایش در بارۀ عدالت‌خواهی و فسادستیزی باد هواست!
تلگرام نویسنده
@ahmadzeidabad